Verhaal van een baasje – Squid & Ruby

Het is 2020, ergens in september.

Ik heb ons opgegeven om te komen kijken bij de honden die zijn gearriveerd uit Bulgarije. Voor die tijd was het verplicht om Zoomlessen te volgen. Wat mij over Zalikas alleen maar een vertrouwder gevoel gaf.

De dag van aankomst was het heel erg druk. Ook de Belgen waren goed vertegenwoordigd.

Het hele nestje van Squid was al bijna vergeven. Toen ik riep, “wij willen Squid wel”.

Er werd overlegd en het werd goed gevonden. Gelukkig, want ook mijn dochter van 7 was mee. En het was koud geworden, nadat de zon onder was gegaan.

We kregen nog een soort nalezing. En bij vragen is er altijd iemand die professioneel antwoordt. (En begripvol)

Ruby was een ander verhaal. We kregen haar mee als opvanghondje in de zomer van 2022. Maar we wilden geen afscheid van haar nemen.

Intussen heb ik met Squid, toen Ruby er nog niet was, een workshop bijgewoond. Daarna kon ik nog beter met hem omgaan.

En ook met Ruby heb ik recent een workshop gevolgd. Ik vond dat ze (we) het goed deed (deden).

Al met al vind ik het een gezellige en professionele club mensen met een groot hart.

Verhaal van een baasje – Pip

Wij hadden al een hondje van Zalikas. Altijd via de app wat contact gehouden met Daniëlle, en ik volg Zalikas via FB.

Omdat wij wat vaker van huis waren, wilde wij heel graag nog een tweede hondje voor onze nog wat jonge Myla. Omdat we heel tevreden waren over de werkwijze van Zalikas hebben we toen besloten om een tweede hondje bij Zalikas te zoeken. Toen we keken op de site van Zalikas, zagen we een allerliefste puppy, waar we direct smoorverliefd op werden. Dit was Pippi, 3 maanden oud, en ze was nog in ‘de Shelter’ in Bulgarije. Wij bekeken de foto’s van het nest waar zij, met haar zusjes en broertjes in Animal Rescue Sofia in Bulgarije op dat moment verbleef. Pippi, ook toen Pippa genoemd, bleek toch echt onze favoriete meisjes pup op de site.

Ja en wat doe je dan, je appt dan rechtstreeks Daniëlle. Immers we hadden nog af en toe contact want ik stuurde haar, met een bepaalde regelmaat fotootjes van Myla, onze andere hond.

Helaas was ik no 5 op de wachtlijst voor Pippi. Enorm balen. Maar via de app liet Daniëlle weten dat de puppy’s uit het nest van moeder Maya op dat moment erg ziek waren en dat ze niet mee op het transport naar Nederland konden, dat weekend (18/19-8-2017). Ze hadden een longontsteking en kennelhoest in de shelter opgelopen na hun sterilisatie in Bulgarije.

Danielle appte dat zij wist wie wij waren en dat Myla het zo getroffen had bij ons. Ze zou bij eventuele annuleren van een meisjes pup uit dat nest aan mij denken. We hadden toen ook aangegeven om anders haar zusje Petya te willen adopteren. Hiervoor waren we toen no 2. Pippi/ Pippa en Petya wogen toen slechts 1.6 kilo. Wij gaven aan dat wij wel wilden wachten. Daniëlle vertelde mij hoe het kon gebeuren dat jonge hondjes toch ziek werden in een shelter. Wij hadden er alle begrip voor.

Om een heel lang verhaal kort te houden, kreeg ik via de app van Daniëlle te horen dat eerder geopteerde mensen de hondjes uit dat nest niet meer wilde adopteren omdat ze ziek waren. Verder hadden sommigen geannuleerd omdat ze al elders een hondje hadden kunnen krijgen. Dus na een paar weken geduld mochten we dan toch onze Pip (Pippi/Pippa) komen ophalen in Loerboek op vrijdag 8 september 2017 rond half 5 ’s middags. Pip was zo een lief hondje wat naar tederheid verlangde. Thuis in Purmerend konden we Pip direct los bij Myla laten. Ze zagen elkaar, accepteerde elkaar en na ruim 1.5 dag lagen ze te spelen met elkaar. Natuurlijk moesten we wel blijven opletten want Pip was zo superklein. Pip zat zonder onze aanwezigheid in de Bench.

Ook Pip was wel een heel blij en speels hondje en wilde graag bij je op schoot.

Helaas had Pip geen geweldige start qua gezondheid. Ze had de eerste dagen erge dunne ontlasting en last van veel kuchen. Eten was een ramp want ze schokte alles in 1x keer naar binnen. Rustig eten was er niet bij. Het kuchen bleef aanhouden. Honing met Tijm siroop gaf geen verbetering. Na een antibioticakuur was het kuchen over, maar erg zindelijk wilde ze maar niet worden. Zo waren we uit geweest, en zo deed ze het vervolgens 1 minuut later gewoon haar behoefde in de kamer.

De eerste dagen waren geen probleem in de bench want wij hadden al uit voorzorg haar een knuffel gegeven. Daarna was het ‘s nachts piepen vanwege dunne ontlasting. Als ik het niet hoorde lag de volgende dag om half 7 de bench geheel onder de dunne ontlasting. Ook bleef ze ontlasting van andere honden eten tijdens haar uitlaatbeurten. Na weken vers vlees e.d. te hebben gevoerd, en Myla haar oudere zusje ook ontlasting begon te eten, ben ik toch maar weer ander voer gaan geven. Volgens de dierenarts mistten ze iets in hun voeding. Ontlasting van andere honden eten stopte en Pip kreeg ook vaste ontlasting. Hoera dat vieze gedoe was over.

Helaas bleef Pip plassen in huis. Urine gepipetteerd van de vloer en bij de dierenarts laten onderzoeken. Er werd vaginisme gediagnostiseerd. Ze kreeg hiervoor een antibiotica kuurtje. Daarna ging het beter maar nog steeds niet zindelijk. 1 Jaar, na haar adoptie was ze qua plassen nog steeds niet zindelijk. Hopeloos werden we ervan. De eerste keer (en gelukkig ook de laatste keer) dat ik haar, geïrriteerd in haar bench gooide (wat voor haar altijd een veilige plek was, en geen straf) realiseerde ik mij dat ik verkeerd bezig was. Ik heb toen uiteindelijk contact gezocht met Daniëlle waarbij ik alles eerlijk opbiechtte.
Het advies om Pip meer in de bench te doen i.v.m. haar rust en haar cranberry capsules te geven heeft toen zijn vruchten af geworpen. Na ruim 1 jaar was Pip eindelijk zindelijk en heeft sindsdien niks meer in huis gedaan.

Pip is inmiddels 6.5 jaar en samen met Myla, nu 8,5 jaar oud, genieten ze samen bij ons van hun fantastische hondenleven. Vreemde honden buitenhuis vindt Pip maar niks. Binnenshuis is dat dan weer wel okay. Spelen doet ze alleen met Myla.

Inmiddels zijn al mijn volwassen dochters uitwonend. Maar Myla en Pip weten precies wanneer ze aankomen. Ze herkennen bekende geluiden van hun auto’s en loopjes en lopen dan naar de voordeur. Mijn dochter met hun partners (en ook andere bekenden die hier komen) worden dan uitbundig begroet.

Iedereen die hier binnen komt is erg dol op deze twee lieve hondjes, en willen Zalikas wederom hartelijk danken voor deze twee schatjes.

Verhaal van een baasje – Rocky

Alsof je gaat afspreken nadat je een match hebt gevonden via een datingsite. Zo voelde het toen wij de procedure in gingen voor Rocky, de staartloze labrador met het tennisballetje.

Vooraf hebben wij via de site van verhuisdieren een aantal punten ingevuld die voor ons belangrijk waren voor een (eerste) hond. Rocky kwam, met vele andere honden, naar boven als potentiële match. Toen we hem op de foto’s zagen begon het gelijk te kriebelen. Zijn verhaal raakte ons ook, zo lang al zonder huisje en waarom? Vanwege de medische problemen? Of was het omdat hij ouder was? Hij had in Bulgarije 2.5 jaar in het asiel gezeten en zat sinds juni bij Zalikas. Het was inmiddels september.

Contact met Zalikas

We hebben besloten om het contactformulier in te vullen in de hoop dat we kennis mochten gaan maken. Direct bij het invullen van het contactformulier en het maken van een filmpje van onze woning (i.v.m. corona) hadden wij het gevoel dat het belang van Rocky voorop stond voor Zalikas. Vervolgens werd ik nog gebeld om wat toelichting te geven op onze thuissituatie. Ook werd ik nogmaals geïnformeerd over de medische geschiedenis van Rocky. Niemand had er immers baat bij als wij niet goed voorbereid waren of geen weloverwogen keuze konden maken. Het was voor ons ook een fijn gevoel dat er na plaatsing nog vragen gesteld konden worden, en dat er contact zou zijn over hoe het ging. Het was namelijk toch onze eerste hond.

We hebben thuis na het telefoongesprek nog gesproken over de leeftijd en medische situatie van Rocky. Heel bewust kozen we voor een hond die al wat ouder was. In dit geval 6 jaar, omdat wij het een heel mooi idee vonden om een hond een tweede kans en een goed leven te geven. Daarnaast vergt het opvoeden van een puppy ook veel tijd en vooral kennis. Wij waren daar wat onzeker in, omdat het onze eerste hond was. Een oudere hond paste beter in ons plaatje, omdat het karakter ook al duidelijker was. Hoewel je nooit weet wat er precies is gebeurd kun je wel heel goed merken hoe een hond is. En wat bepaalde ervaringen voor hem en zijn karakter hebben betekend.

Medische voorbereiding

Verder was het ook belangrijk dat wij wisten wat er medisch gezien mankeerde. En in hoeverre dat zijn kwaliteit van leven beïnvloedde. Zolang de kwaliteit van zijn leven, ondanks de medische situatie, goed was en hij lekker in zijn vel zat zagen wij geen enkele reden om dat geen kans te geven. Het was juist meer reden om kennis te gaan maken. Omdat dit soort honden ook een eigen huisje en een gezin verdienen. Honden beseffen zich niet dat ze anders zijn dan anderen. Ze trekken zich minder aan van eigen mankementen en als ze zich goed voelen dan voelen ze zich goed. Een eigen plekje zou ook Rocky veel goed doen.

We hebben aan een dierenarts en aan Zalikas gevraagd hoe het op medisch gebied zat en hoe Rocky eronder was. Beide gesprekken bevestigden ons gevoel dat zijn kwaliteit van leven gewoon goed was. Er was wel een gebruiksaanwijzing voor zijn voer en wij waren ons ook bewust van het feit dat we altijd rekening moesten houden met een kwetsbaar maag- en darmstelsel. Uiteraard is het ook belangrijk dat je rekening houdt met eventuele extra kosten. Je weet dat je geen gezonde hond in huis neemt. Samen konden we deze kosten dragen, ook als ze een keer onverwacht hoog zouden zijn. Als we dat niet hadden gekund dan hadden we de keuze voor Rocky niet gemaakt, omdat dat niet eerlijk naar hem zou zijn geweest.

De kennismaking

We keken heel erg uit naar de kennismaking. De klik was voor ons het allerbelangrijkste. We gingen dus naar Loerbeek op zaterdag. Er werd kort uitgelegd wat de bedoeling was. Wij waren slechts met twee andere stellen die voor andere honden kwamen. We hebben rustig de tijd gekregen om kennis te maken met hem. We mochten met zijn beroemde tennisballetje spelen waar hij heel fanatiek in was.

Het was een lieve enthousiasteling en hij ging ook op iedereen af zonder aarzeling. Dat is wat we graag wilden zien en hij vond het heerlijk om met ons te knuffelen. Er werd duidelijk aangegeven dat we even tijd moesten nemen om na te denken of het een match was in het belang van Rocky. Maar toen we in de avond op de bank zaten wisten we het al. Deze hond hoort bij ons. We wilden hem heel graag een goed huisje geven en ik besloot die avond nog een berichtje te sturen. Rocky mocht bij ons komen wonen.

Thuiskomst

Een week later werd hij gebracht door Eise en we kregen nog veel waardevolle tips van hem. En vanaf dat moment waren we met zijn drieën. Rocky heeft alles eigenlijk heel goed opgepakt vanaf het begin. Alsof hij wist dat hij zou blijven en dat wij zijn familie waren. Hij kon na een week of drie werken met de bench al goed mee in het ritme van ‘actietijd’ en ‘rusttijd’. Hij besloot regelmatig zijn kleedjes uit zijn bench naar zijn mand te slepen en daar te gaan slapen. Dat vond hij een fijnere plek. Toen kwam zijn karakter al naar boven, deze hond weet wat hij wil. Hij begon ons steeds meer te vertrouwen en kwam bij ons liggen om te knuffelen of vragen om te spelen.

Na een maand of drie zijn we wat andere rondjes gaan lopen door de buurt en ook dat deed hij perfect. We zijn naar het bos geweest en na een halfjaar zijn we voor het eerst op vakantie gegaan met hem. Dat doen we nu een aantal keren per jaar. Daar geniet hij enorm van, het is dan net een puppy qua energie. Hij geniet overigens van alles zolang hij maar bij ons is. Het is de liefste hond die we ons voor kunnen stellen. Het is zo dankbaar om hem het leven te geven dat hij verdient. Hij is altijd blij als wij er zijn. Hij wil het liefst zo veel mogelijk knuffelen of samen activiteiten ondernemen (vooral hersenwerk en speurspelletjes!). Het is een echte clown en hij kan heel goed alleen zijn.

Elke hond verdient een kans

Met een goed en eerlijk advies vanuit een stichting en een dierenarts die begaan is met dieren en voldoende kennis heeft kan een hond met medische problemen kwalitatief een net zo goed leven hebben als een hond zonder medische problemen. Het kost wel wat meer geld, tijd en aandacht, maar het is het dubbel en dwars waard wat ons betreft. Mocht je dus de gelegenheid hebben om een hond als Rocky een huisje te kunnen bieden, denk er over na!

Ze worden allemaal ouder. Uit onze eigen ervaring kunnen wij zeggen dat hoe ouder hij wordt, hoe aandoenlijker. En hoe meer je van ze gaat houden. Hij weet nog beter wat hij wil. Vaak staat hij stil bij wandelingen zodat wij weten dat hij een andere kant op wil. Ondanks dat we goed moeten opletten met zijn eten, hij af en toe wat ontlasting verliest zonder het te merken en hij inmiddels wat gebreken is gaan vertonen vanwege ouderdom is hij vrolijk, lief en na ruim drie jaar niet meer weg te denken uit ons gezin. We horen bij elkaar en zijn ervan overtuigd dat Rocky er net zo over denkt!

Verhaal van een baasje – Maxx

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs. Vandaag het verhaal van Maxx: Een vrolijke ontmoeting.

Het verhaal van Maxx.

Verliefd worden op een foto, dat gebeurt mij niet zo vaak. Je zou het aan de hand van de vorige blogs niet denken, maar van al die honden die ik de afgelopen jaren voorbij heb zien komen waren er maar een paar waarvan ik dacht, JA! Donna was er daar een van, Sam een tweede, en ook Maxx valt in die categorie.

Hoewel het verhaal van Maxx misschien minder bijzonder is, is hij zelf dat zeker niet.

De eerste kennismaking

De eerste foto van Maxx die ik te zien kreeg was een foto van ARS uit Bulgarije. Hij werd ons aangeboden als optie voor het transport. Leuke, jonge, actieve hond. Net een jaar oud. Die gingen we natuurlijk wel nemen, want die hebben we zo geplaatst. Toen ik de foto zag, was het eerste wat ik dacht, jeetje wat lijkt hij op Sam. Op de foto die we toegestuurd kregen, leek hij namelijk sprekend op Sam, toen deze net in Nederland was. En ook nu krijg ik regelmatig nog de vraag of de twee heren broertjes zijn.

Maxx, toen heette hij nog Twiggy, kwam mee op het transport. Tijdens de kennismakingsdagen bleek hij inderdaad een superleuke, sociale en aanwezige hond te zijn. Maar niemand nam hem mee. Hij ging met een gastgezin mee naar huis, en verbleef daar een weekje. In het weekend er na kwamen er weer een aantal mensen kennismaken. Hier was ik ook weer bij. Aan Twiggy had ik gedurende de week regelmatig gedacht. Maar was dat wel wat voor mij, zo’n aanwezige, sociale hond. Mijn ervaring ligt vooral op het vlak van angstige en onzekere honden. Hoe zou ik het doen in de begeleiding van zo’n vrolijke stuiterbal?

Er kwamen een aantal mensen kennismaken met de overgebleven hondjes. Niemand kwam specifiek voor hem. Maar toen ze er eenmaal waren, bleek er toch wel iemand interesse in hem te hebben. Dat vond ik toch wel even lastig. Want ja, hij was toch wel erg leuk. De mensen met interesse wilden er nog even thuis over praten. Naar het gastgezin sprak ik uit dat ik hem zelf toch ook wel erg leuk vond. Er was maar een struikelblok. Ik had geen idee hoe hij met katten overweg zou gaan. Dit was vanuit Bulgarije ook niet bekend.

Mee naar huis

Het gastgezin stelde voor dat ik hem die zondag mee naar huis zou nemen. Mocht het niet gaan met de katten, dan konden we hem de volgende dag plaatsen bij de mensen die interesse hadden, of kon hij weer terug naar het gastgezin. Mocht het wel goed gaan, dan kon ik besluiten dat hij kon blijven.

Zo gezegd, zo gedaan. Hij ging mee in de auto. Vond hij leuk, al moest hij wel regelmatig even laten horen dat hij er nog was.

Thuis heeft hij kennis gemaakt met de andere honden. Dat ging verrassend goed. Sam moest wel even laten weten dat het heus zijn huis is, en zijn teven, maar daar trok Maxx zich weinig van aan. Daarna ontdekte hij de katten, die voorzichtig weer naar binnen kwamen. Mijn katten zijn wat dat betreft een goede graadmeter. Als zij het niet vertrouwen, komen ze niet binnen. Een voor een druppelden ze de woonkamer binnen, en maakten kennis met Maxx. Natuurlijk was hij opgewonden, maar hij gedroeg zich boven verwachting goed. En daarmee was voor mij het besluit wel genomen.

De volgende dag informeerden we de geïnteresseerden dat hij toch bij mij zou blijven. (We hadden bij de kennismaking wel gezegd dat dit een optie was).

Wennen was het wel, voor ons allemaal. Maar wat heeft hij ons ook veel gebracht. Door zijn vrije open karakter en zijn jeugdige onbezonnenheid liet hij mijn andere honden zien dat dingen waar zij soms erg bang voor zijn, toch helemaal niet zo eng blijken te zijn. Hij gaat overal op af, wil met iedereen kennis maken en vind alles leuk. Dit enthousiasme zetten we op de training om in actie, hier heb ik ook een blog over geschreven. Wil je hier meer over lezen, klik dan hier.

Verhaal van een baasje – Luna & Nova

Ons hondenavontuur

Het begon allemaal met de opmerking van mijn zoon dat hij wel heel graag een hond zou willen. Nu krijgen meer ouders te maken met deze vraag, maar ze krijgen waarschijnlijk niet zo snel die vraag van een inwonende zoon van 24 jaar. Hij wilde graag een beagle. Maar in 2020 wilde bijna heel Nederland een hond dus via een fokker lukte het niet. Toen kreeg hij het onzalige idee om bij Marktplaats te zoeken naar een beagle. Dat idee heeft hij na enige aandringen gelukkig los gelaten en hij is gaan zoeken bij het dierenasiel.

Daar waren wel honden, maar meestal Stafford-achtige honden en dat vond ik niet zo’n goed idee voor eerste hondenbezitters. Uiteindelijk leidde onze zoektocht ons naar Zalikas.

Op de website stond een hond – Laguna – die ons wel heel leuk leek. Na wat contact over en weer werden we uitgenodigd op zondag 19 juli 2020 naar Loerbeek te komen. En we waren niet de enige … Veel meer mensen als honden. Maar achteraf bleek dat wij als enige interesse hadden in Laguna (later Luna), maar Luna had geen interesse in ons 😊 Ze had een botje en dat was veel interessanter.

Na wat onderling beraad tussen Danielle, Eise en de vrijwilligers van Zalikas werd door hen besloten dat Luna met ons mee naar huis mocht.

Ik had nog een kort onderonsje met Jaenet die mij bezorgd vroeg of ik wel wist waar ik aan begon. Ze had nl. op de foto’s van mijn huis gezien dat ik vloerbedekking in de huiskamer had. Vloerbedekking en honden zijn geen goede combinatie. Ik verzekerde haar dat ik wist waar ik aan begon.

Wat we ons niet helemaal gerealiseerd hadden, was dat Luna een angstige hond was. Ze had natuurlijk tijd nodig om te wennen, maar ze was angstig. Voor mensen én dieren. Ze was naar ons toe ontzettend lief en ze ontdekte elke keer weer een nieuw ding, zoals na maanden eindelijk bij mij op de bank liggen als ik TV keek. Ze had haar eigen plekje in huis, tussen een grote stoel en het TV-meubel, zodat zij wel iedereen zag maar mensen niet gelijk haar zagen.
Uitlaten was een hele toer. Ze ging vreemde honden het liefst uit de weg. Dus ik heb wat omwegen gemaakt om haar uit te laten. Ze had na een flinke tijd wel twee hondenvrienden … een engelse bulldog en een golden retriever.

Toen Corona eindelijk overging naar een gewone griep bedacht ik me dat het goed zou zijn voor Luna om te werken aan meer zelfvertrouwen. Ik had in de buurt een leuke hondentrainer gevonden die voorstelde om een detectietraining (snuffeltraining) te gaan doen met Luna. De eerste training was met twee Hollandse herders en dat ging in één keer goed. En belangrijker nog, Luna vond het leuk.

Rond diezelfde tijd begon het me op te vallen dat Luna’s hele lijf bewoog als ze ademhaalde. Naar de dierenarts en gelijk doorgestuurd naar het medischcentrum Anicura in Rijswijk. Daar constateerde ze vocht bij de longen en ze hadden geen idee hoe het er kwam. Het vocht werd verwijderd in de hoop dat het daarmee opgelost zou zijn. Dat was jammer genoeg niet zo. Na twee weken was het vocht weer terug en werd Luna geopereerd. Via de app hebben we Danielle en Jaenet op de hoogte gehouden van de medische toestand van Luna.

Om kort te gaan … de operatie was geen succes. Luna was heel erg afgevallen en had sondevoeding omdat ze niet wilde eten bij Anicura. Ze is met sondevoeding terug naar huis gekomen, maar het vocht kwam weer terug. We hebben haar, ook weer in overleg met Danielle en Jeanet, moeten laten inslapen. Vreselijk! Ze was net drie jaar.

En  dan …. Dan ben je weer hondloos en ben je je hele ritme kwijt. Je loopt soms te mopperen als je je hond uit moet laten in het donker en de regen. Maar oh wat misten we Luna.

Doordat we haar zo miste, zijn we weer op de website van Zalikas gaan kijken. Corona-tijd was over en daarmee stonden er veel honden op de website. We vielen als een blok voor Beatrice – nu Nova. Een heel andere hond; jong, nog niet zindelijk en leek qua uiterlijk en qua gedrag helemaal niet op Luna. Na veel wikken en wegen hebben we contact opgenomen met Zalikas en voorzichtig gevraagd of we misschien Nova een leuk thuis zouden kunnen bieden. En ja hoor, weer in de auto gestapt richting het oosten van het land om te kijken of Nova ons ook zag zitten. Ze kwam nieuwsgierig kijken wie wij dan wel waren (samen met alle andere honden) en daarmee was ons lot bezegeld. We reden weer terug naar het westen van ons land inclusief Nova.

Vanaf de start werd duidelijk dat Nova van de wereld niet bang is ….. dat was even wennen. Niet meer omlopen, maar juist kennismaken met andere honden. Niet meer om mensen heen lopen, nee …. Nova wil aandacht en is nieuwsgierig.

Dat was vooral wennen toen we op een losloopveldje in de buurt bestormd werden door een Cane Corso (Nala) en iets meer op afstand door een Oudduitse herder (Beast). Ik moest even slikken, maar Nova vond het geweldig. Nala en Nova spelen sindsdien graag samen en dat kan niet wild genoeg gaan. Beast vindt zijn bal veel leuker. Eén keer haalde Nova het in haar hoofd om de bal te proberen af te pakken van Beast …… er volgde een waarschuwend gegrom …… ze probeerde het nog een keer ….. er volgde een vervaarlijk gegrom met tanden. Nova snapte het, liet haar buik zien en heeft nooit meer geprobeerd de bal af te pakken. Als Eise het gezien had, zou hij trotst geweest zijn op dit klasieke voorbeeld hoe honden met elkaar omgaan.

Nova is naar ons toe ook heel anders; wil graag dat je bij haar op de bank komt zitten om lekker tegen je aan de liggen. Loopt nieuwsgierig achter je aan om te zien wat je aan het doen bent. Ze slaapt graag op plekken waar wij zitten of heerlijk op de grond in het zonnetje. Kortom wij en ook Nova zijn heel gelukkig met elkaar. Alleen heel soms controleer ik nog of haar lijf niet heel erg beweegt als ze ademhaalt ……

PS @Jaenet …. De vloerbedekking leeft nog 😊

Janet en Jan Pieter

Verhaal van een baasje – Myla

Half augustus 2015 zagen wij een schattig hondje van een paar weekjes oud in een advertentie op Marktplaats. Na contact met Zalikas gingen mijn jongste dochter en ik, op zaterdag 29 augustus 2015 Myla bekijken in Loerbeek. We hadden een optie op een hondje.

Vancy uit het V- nest, zoals ze toen nog heette, was die zaterdagochtend aangekomen uit Roemenië. Aangekomen in Loerbeek bekeken we alle hondjes met onze specifieke aandacht voor ‘Vancy’. Het was die zaterdag erg druk in Loerbeek i.v.m. ‘een open dag’ voor alle hondjes. Vancy (heet nu al meer dan 8 jaar Myla) was een hondje wat wegkroop voor iedereen onder de stoel van Danielle.

Mijn dochter en ik hadden al snel in de gaten dat we haar niet te veel moesten pushen om bij ons te komen. Uiteraard hadden we lekkernijen meegenomen om haar te lokken. En zo kwam ze ook af en toe naar ons toe voor een lekkernij.

We zijn die ochtend door de keuring van Daniëlle gekomen, want ze moest wel ff kijken of wij ‘een match waren’ met Vancy J. Gelukkig was Vancy al voor ons gereserveerd en waren wij een goede match voor Vancy. Er was namelijk veel belangstelling voor Vancy. Meer mensen die naar de open dag van Zalikas waren gekomen werden spontaan verliefd op onze Myla. De adoptiepapieren werden geregeld, en wij mochten haar meenemen. Een lange terugreis naar Purmerend volgde voor haar, al bibberend op de schoot van mijn dochter.

Thuis was Myla direct gelukkig en speelde met alles wat los of vast zat. Alleen in de bench voelde Myla zich niet fijn. Op advies van Danielle hebben we een knuffel gekocht, die meeging in de bench. Zij zag dit als haar vriendinnetje en het huilen, wat ze in de bench deed, was direct over.

Na een paar dagen kreeg Myla een kuchje dat al snel overging in paniekerig hoesten. Na appen met Daniëlle zijn wij haar antibiotica, via een dierenarts gaan geven. Maar voor de rest was het een vrolijk hondje dat ook graag bij ons op schoot wilde.

Na een paar weken kreeg ze helaas een grote tumor op haar voorpootje. Deze hebben we weg laten halen en het bleek gelukkig een goedaardige tumor te zijn. Vorig jaar hebben we nogmaals een goedaardige vetbult bij haar weg laten halen.

Myla is nu 8.5 jaar oud en is nog steeds enorm enthousiast als er mensen binnenkomen, ze vindt iedereen leuk en wilt graag alle aandacht van de visite. Ook vindt Myla alle andere honden erg leuk. Zowel buiten als binnen. Maar het allerliefst lig ze de hele avond, als een baby, op mijn schoot tegen mij aan, met haar vier pootjes omhoog. Ze likt je, tot vervelens aan toe, je helemaal schoon.

Ze is een heel braaf hondje en kan heel goed luisteren en aangeven als ze iets wilt. Myla blaft dan binnensmonds en blijft dan druk om je heen lopen. Ze leidt je dan in de richting naar datgene wat ze wilt of bedoelt.

Zo kwam ze vorige week druk bij mij, naast de bank, binnensmonds blaffen en ronddraaien. Toen ik eindelijk opstond liep ze richting de woonkamerdeur. Ik zei toen: ”nee hoor we zijn net uit geweest” en ging weer zitten. Ze bleef maar aandacht vragen totdat ik uiteindelijk maar weer opstond. Ze liep weer naar de woonkamerdeur, die ik uiteindelijk dan toch maar openende. Ik verwachtte dat ze naar de voordeur zou lopen omdat ze misschien toch nog moest plassen.

Echter liep ze naar de waterbak in de hal. De waterbak in de woonkamer bleek helemaal leeg te zijn. Zij weet dat er altijd een tweede bak water in de voorhal staat. Ze had gewoon dorst. Hoe dom van mij….

We zijn erg dol op haar. Zij is echt een lieverdje. Heel af en toe heeft ze nog zo een paniekerige hoestbui. Volgens de dierenarts is dit een overblijfsel van kennelhoest. Dit komt vaker voor bij hondjes die kennelhoest hebben gehad en is geheel onschuldig.

Wij zijn Zalikas nog steeds erg dankbaar voor dit lieve hondje. We hopen nog jaren van haar te mogen genieten

Verhaal van een baasje – Imora

Vorig jaar zag ik op de website van adopteer.be Imora staan. Haar verhaal sprak mij direct aan. Een prachtige hond die een nieuwe thuis zocht met meerdere honden. Dus deed ik een aanvraag ter adoptie. Na enkele contacten, mocht ik op bezoek komen bij Stichting Zalikas Opvanghonden.

Samen met Luna en Gisha, mijn twee kleinere hondjes reed ik vol spanning naar Nederland. Daar maakte ik kennis met Imora, en met Danielle en Eise. We zijn samen gaan wandelen, ik met Luna en Gisha, Danielle met Imora en Eise met nog een andere hond. Luna en Gisha waren vooral geïnteresseerd in alle interessante geuren van de omgeving. Imora deed het ook goed met Luna en Gisha. Na even te wandelen gaf Daniëlle de tweede lijn van Imora aan mij. Dat liep ook vlot, af en toe wel de lijnen door elkaar, maar dat konden we vlot oplossen.

Na een korte periode ging ik terug op bezoek met mijn twee Husky’s. We reden naar een bosrijk gebied om te gaan wandelen. Akany was direct heel enthousiast bij de kennismaking en dat overdonderde Imora een beetje. Dus zijn we direct vertrokken op wandeling. Imora was een beetje onzeker als ze de auto niet meer zag, maar het contact met Akany en Mushi ging ondertussen wel vlot. Tegen het einde van de wandeling liep Imora tussen Mushi en Akany. Ik was heel blij om ze zo samen te zien wandelen.

Daarna kwam Danïelle met Imora bij mij thuis op bezoek. Het was een warme zomerdag en we gingen buiten zitten. Imora was eerst een beetje onwennig. De andere hondjes gingen even kennismaken, maar al snel gingen ze verder spelen. Na een tijdje zagen we Imora ook ontspannen.

Nu was het tijd om Imora enkele dagen op proef te laten logeren bij mij. Ik ging ze ophalen in Nederland voor een kort verblijf bij mij thuis. Spannend voor Imora en voor mij. Alles stond klaar om Imora te ontvangen. En het is heel goed gegaan. Imora wist snel haar eigen bench staan en na een beetje wachten had ze ook gegeten. Omdat ze nogal onzeker was, had ik haar lijntje aangelaten. Maar na een paar keer wist Imora de weg naar buiten en binnen. Met de andere hondjes liep het ook heel goed.

Ik bracht Imora terug en wachtte vol spanning op het advies van Danïelle. Imora heeft een hele speciale plaats in het hart van Danïelle. Ik dus heel blij en gelukkig dat ik Moortje voor altijd mee naar huis mocht nemen.

We zijn nu een jaar verder en Moortje doet het fantastisch goed. In het begin was ze onzeker tijdens de wandeling, maar nu gaat het echt goed. Nieuwe, rare dingen die ze nog niet gezien heeft, zijn nog altijd spannend, maar samen wandelen we er toch voorbij. Ook thuis gaat het heel goed. Soms speelt ze mee met de andere hondjes, soms geniet ze van een beetje te rusten binnen of buiten. Ze is geen echte knuffelhond, maar toch hebben we liefde voor elkaar en heeft ze vertrouwen in mij. Kammen en verzorgen, dat gaat zonder probleem.

Lieve Imora, ik zo blij dat ik je mocht adopteren want je bent een fantastische en prachtige hond!

Wil je lezen hoe Imora in Nederland kwam, en haar jaren in haar opvanggezin beleefd heeft? Kom dan volgende week terug!

Hondenbench als Hulpmiddel voor Rust en Slaap

Waarom een hondenbench een goed hulpmiddel is. Ons ervaringsverhaal als baasjes van een opvanghond.

Door ervaring zijn we wijzer geworden 😃. We hadden goede voorlichting gekregen van Zalikas, waarbij ook de voordelen van het gebruik van een bench uitgebreid besproken waren. Wij dachten het beter te weten…

Als eerste hond hadden we het makkelijk; we kregen Lilah. Lilah was heel angstig en onzeker. Ze was gewend aan een bench en vond het haar veilige plek om te liggen. Voor haar was een bench heel belangrijk; de eerste maanden wilde ze bijna niet uit haar bench komen. Wij vonden dat zelf niet leuk en zielig voor haar. We wilden zo graag een hond die lekker overal in huis ging liggen. Het leek ons voor Lilah ook veel leuker om lekker op de bank te liggen.

We probeerden van alles, maar Lilah was daar nog niet aan toe. Ze lag lekker vanuit haar bench alles veilig te bekijken. Ook met visite vond ze het prima zo. Ze maakte wel een hoop kabaal bij onbekende visite, maar dat was meer om aan te geven dat ze het heel spannend vond, zodat niemand in haar buurt zou komen. Ondanks dat we een bench toen nog niet noodzakelijk vonden als nieuwelingen, was het voor Lilah een uitkomst.

Toen kregen we een tijdelijke oppashond, Jackie. Jackie was een herderachtige, heel slim en ze wist ons goed te manipuleren. Door te piepen/blaffen gaf ze aan dat ze niet meer in de bench wilde als wij thuis waren. Na 2 weken dachten we dan ook dat ze er wel aan toe was om uit de bench te kunnen. Dat hebben we geweten. Jackie was continu aanwezig en aan het spelen/klieren/hyperactief. Beide honden kregen niet voldoende slaap en het was bij ons thuis continu chaos en drukte.

Beide honden gingen als een dolle door het huis met af en toe wat ruzie. Doordat beide honden niet voldoende sliepen en totaal overprikkelt waren, werd het uitlaten ook een uitdaging. Jackie had nogal eens de neiging om naar mensen en katten uit te vallen. Samen uitlaten ging niet meer; Jackie was continu hyper vanwege te weinig slaap. Toen wilden we Jackie ook meer rust geven in haar bench. Dat werd heel lastig vanwege de protesten (hard blaffen). Ze was natuurlijk gewend dat ze er uiteindelijk wel weer uit mocht, als ze maar lang genoeg volhield. Als we thuis kwamen, liet Jackie ook luidkeels merken dat ze uit de bench wilde. Lilah ging daardoor ook lekker meedoen met blaffen. Jackie werd toen gelukkig geplaatst, en de rust keerde weer terug in ons huis.

Na een jaar hebben we een tweede hond erbij genomen, en bij haar hebben wel de eerste weken slapen in de bench aangehouden. Dat was best moeilijk voor ons omdat Suria natuurlijk ook “zielig” ging piepen en blaffen. Vrienden en kennissen hadden ook een mening, maar wij wisten inmiddels wel beter! Door vol te houden is het allemaal goed gekomen. Lilah had er ook veel meer rust door, en kon rustig wennen aan een nieuwe hond in huis. Nu zijn beide honden gewend aan de bench. Ze gaan allebei in de bench als we weg zijn. Ook ’s nachts gaan ze allebei in de bench. Werkt prima; Lilah kiest er zelf voor, Suria moeten we soms wel eens “overhalen”, maar die gaat dan ook lekker slapen.

Een bench is dus een goed hulpmiddel om een nieuwe hond op een fijne vertrouwde manier zijn noodzakelijke rust en slaap te laten krijgen. Vooral de eerste weken is dat super belangrijk. Zonder bench was dat ons nooit gelukt. Ik begrijp dat mensen een bench zielig kunnen vinden. Maar een hondenbench is een Hulpmiddel voor Rust en Slaap. In een bench kun je namelijk alleen maar slapen, en dat is super belangrijk! Daarnaast is het voor veel honden hun veilige plek.

Verhaal van een baasje – Sam

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs. Deze blog gaat over Sam. Van Oak naar Sam: een bijzonder verhaal

Uitleg over het Transport

Zoals in de vorige blog al geschreven, werd ik als vrijwilliger opgenomen in het team dat de transporten regelt. Ik zal kort eerst wat uitleggen over hoe dit gaat, voor ik verder in ga op het verhaal van Sam.

Wanneer wij mogelijkheid hebben voor een transport, geven wij dit aan bij het team van ARS in Bulgarije. Zij gaan dan kijken welke honden beschikbaar zijn. Van deze honden krijgen we een of meerdere foto’s, geboortedatum, naam en geslacht. Als er meer informatie beschikbaar is over hun gedrag of afkomst, wordt dat ook gedeeld. Op basis van deze informatie kiezen wij dan de honden uit waarvan wij denken dat ze een kans maken op plaatsing in Nederland. Aangezien ik nu deel uitmaak van het team, werd ik ook betrokken bij deze keuzes.

Het verhaal van Sam

Dan nu Sam. Sam heette in Bulgarije “Oak”. Hij werd ons aangeboden bij een transport, met het volgende bericht. Dit is Oak, een 8 maanden jonge reu. Niet sociaal, erg bang. We kunnen hem soms niet eens vangen. Met daarbij 1 foto.

En die foto, dat deed het hem. Ik viel als een blok, voor die hond op die foto. En natuurlijk, je wilt honden redden dus daar geef je niet (gelijk) aan toe… Maar toch vroeg ik eens vriendelijk in onze app, of er mogelijkheid zou zijn om hem toch te laten komen. Ja, hem plaatsen zou zeker lastig worden. Maar hij verdiende toch een kans?

Na wat overleg werd er besloten dat hij inderdaad mocht komen, mits ik hem zelf zou opvangen. Hiermee heb ik ingestemd, aangezien ik dacht dat ik dit wel aan zou kunnen.

We regelden 2 transporten voor 2 weekenden achter elkaar. Dit omdat er veel aanvragen waren, en veel beschikbare honden. Oak zou meekomen op het tweede transport, omdat ik dat eerste weekend moest werken.

Je raad het al, natuurlijk ging er wat mis. Op zaterdagmiddag volgt er een paniekerig berichtje in de chat. Oak zit nu al bij het transport, we hebben hem uit de bus gehaald en hij heeft iedereen al gebeten, help!

Vanuit mijn werk kon ik totaal niets betekenen, en dat gaf ik ook aan. Sorry, ik kan het niet oplossen. Zet hem maar in een bench, maandagochtend kom ik hem halen.

De eerste kennismaking

Zo gezegd, zo gedaan. Op maandag sprong ik in de auto, op weg naar die hond die toch wel erg lastig leek te zijn. Het hele weekend had hij geprobeerd, en was succesvol geweest in het bijten van mensen. De bench wilde hij niet meer uit, en benaderbaar was hij niet.

Eenmaal aangekomen op de locatie waar hij verbleef, werd mij gezegd, ik ga hem voor je halen. Hij moet nog wel even een veiligheidstuig om. Even later kwam de opvanger terug met Oak aan een touwtje, het veiligheidstuig in de hand, en een paar zere vingers rijker. Het tuig om doen was niet gelukt, hij had weer gebeten.

Ik keek eens naar hem en dacht. Nahh. Dat komt wel goed. Ik nam het lijntje over, schoof vlug het tuig over zijn kop en keek hem eens aan. Hij was zo overdonderd door deze snelheid dat hij vervolgens rustig het verder omdoen van het tuig onderging. De opvanger stond vol verbazing toe te kijken. Waarom werd ik niet gebeten? Tot op de dag van vandaag heb ik daar geen antwoord op. Maar op dat moment wist ik wel, wij komen er wel.

Mee naar huis

Oak ging mee naar huis. In de auto was hij redelijk rustig, we hadden voor de zekerheid er wel een bench in gezet. Je wilt ten slotte niet dat zo’n bange hond ontsnapt bij aankomt thuis.

Thuis hem uit de auto gehaald en dit ging eigenlijk zonder problemen. Hem voorgesteld aan mijn twee teven, dat vond hij spannend. Zij vonden hem erg interessant. Daarna mocht hij lekker in de bench om bij te komen.

Al snel was hij redelijk gewend aan het leven in huis. Het om en afdoen van het tuig leverde geen problemen op, en, tot ieders grote verrassing, had hij nog altijd niet geprobeerd mij te bijten.

Oak moest natuurlijk wel een nieuwe naam, want dit werkt in Nederland niet zo best. Je staat wat voor schut als je op straat “ook” roept. Verschillende namen passeerden de revue, maar niets leek echt bij hem te passen. Op een middag was de buurvrouw op visite, en tegen haar sprak ik mijn frustratie uit. Elke leuke naam die ik verzin, het past gewoon niet. Ik riep “Ik noem hem wel SAM!”. En hij keek op. Voorzichtig probeerde ik het nogmaals. “Sam?”, en weer keek hij mij direct aan. Die naam, daar zat ik dus aan vast.

Zo is Sam 2 maand bij mij in de opvang gebleven. In deze periode ging hij goed vooruit. Er was echter maar weinig interesse in hem. Een angsthond is nou eenmaal moeilijk plaatsbaar. De intakes die wel kwamen, waren niet geschikt. Een gezin met jonge kinderen. Een mevrouw die graag de hondensport in wilde, deze vielen af. Leuke mensen, maar niet voor deze hond.

Hij blijft!

Na 2 maand stuurde ik een voorzichtig appje in de groepsapp. Ik wil hem niet meer kwijt. Al snel kreeg Ik een berichtje terug, ze vonden het allemaal erg vermakelijk, en hadden dit allang aan zien komen. Natuurlijk kreeg ik toestemming om hem te houden, en zo werd Oak, die nu Sam heet, op eerste kerstdag van mij.

Verhaal van een baasje – Max

Het verhaal van Max en zijn ‘pech-poten’

We zagen Max voor het eerst tijdens een kijkdag in mei 2017. Hij was een stoere, koddige pup van ruim 4 maand met een flodderig staartje en dikke poten. Terwijl wij rustig alle puppy’s die er rond liepen bekeken, bleef hij ons opzoeken en vielen we als een blok voor zijn enthousiasme.

Max ging met ons mee naar huis en was al snel aan zijn leventje in ons gezin gewend. Buiten waren veel dingen nieuw voor hem en ook best spannend. We lieten Max daarom rustig op afstand kijken om te wennen en dat deed hem goed. Hij ging naar de puppycursus en was daar de oudste en de rustigste van het hele stel. Ondertussen groeide hij flink.

Eerste Tegenslag: Elleboogdysplasie

Na een paar maand merkten we dat Max wat mank liep met zijn rechter voorpoot. Ook stond hij stijf op uit zijn mand. De dierenarts dacht eerst aan groeipijn en Max kreeg hiervoor medicatie. Dit leek even aan te slaan, maar de mankheid kwam terug en nam zelfs toe. In december werden er foto’s gemaakt. We schrokken best van de uitslag: elleboogdysplasie. We werden doorverwezen naar een speciale dierenkliniek. Hier werd een mri-scan van zijn beide voorpoten gemaakt. In de rechterelleboog zaten wat losse deeltjes bot en de ellepijp en spaakbeen groeiden ongelijk op.

Eind januari werd Max geopereerd en ’s avonds mocht hij weer mee naar huis. Max kon nauwelijks lopen en zat onder zware pijnstillers. Toen begon zijn herstel: verplichte mandrust en 6 keer per dag een klein stukje lopen. We wisten al dat hij bang was om in een bench te gaan en hadden hierover met onze dierenartsassistente gesproken. Ze stelde voor om Max in een houten kinderbox te laten herstellen.

Een paar weken voor zijn operatie hebben we deze neergezet en er speelgoed en lekkers in gelegd om hem te laten wennen aan zijn nieuwe slaapplek. Nieuwsgierig ging hij er telkens iets langer in, tot hij er uiteindelijk rustig in ging liggen slapen. Af en toe draaiden we de opening naar de muur, zodat hij er aan wende dat hij er niet vrij uit kon lopen. Max herstelde goed, maar we merkten dat de verveling bij hem toesloeg. Hij had nauwelijks nog hondencontacten en leek erg verdrietig. We reden hem daarom af en toe in een karretje naar een veldje waar zijn vriendjes waren, zodat hij even kon neuzen. Thuis puzzelden we met Max en dat vond hij erg leuk! Het maakte zijn koppie moe en hij oogde tevreden.

Op Zoek naar Alternatieve Behandelingen

Op aanraden van Danielle gingen we naar een dierenfysiotherapeut om Max zo goed mogelijk te laten herstellen. Hij kreeg hier een combinatie van magneetveldtherapie (voor herstel op celniveau) en hydrotherapie (onderwater loopband) om zijn spieren te versterken. Inmiddels leek zijn achterkant te zwabberen tijdens het lopen, zakte hij soms door zijn achterpoten en stond hij na het slapen weer stijf op uit zijn mand. Röntgenfoto’s lieten zien dat Max helaas ook heupdysplasie en atrose (slijtage van kraakbeen) had. De dierenarts stelde voor om hem dagelijks een onderhoudsdosis Metacam (een NSAID) te geven.

Dit voelde voor mij niet goed voor zo’n jonge hond, omdat dit ook schade aan andere organen zoals de maag en lever kan geven op termijn. Via de facebookgroep ‘atrose bij honden’ las ik veel over zowel reguliere als alternatieve middelen en methoden. We zijn toen met Max naar een holistische dierenarts gegaan en overgestapt op natuurlijke middelen en af en toe acupunctuur.

Om de juiste mix van medicatie te vinden voor Max is dit vastgesteld met behulp van een biotensor. De middelen mengde ik vervolgens door zijn vers vlees. De fysiotherapie is verlengd, om de spieren van de achterhand verder te versterken, als steun voor de achteruitgaande heupkommen. Ook schaften we een orthopedische matras aan om Max zo comfortabel mogelijk te laten liggen en een hondenjas voor wandelingen op koude dagen (ter bescherming van kou op de gewrichten en nieren). Verder hielden we zijn gewicht goed in de gaten: elke kilo teveel is extra belastend voor zijn gewrichten en laat de pijn toenemen.

Max ging langzaam vooruit, werd gespierder en was vrolijk en uitgelaten. Hij kon zelfs af en toe loslopen en spelen met andere honden. De blijheid in zijn ogen en plezier in zijn bewegingen was ontroerend om te zien. Hier hadden we het voor gedaan! Er volgden een paar redelijk rustig jaren, waarbij we heerlijke boswandelingen maakten en zijn medicijnen af en toe lieten bijstellen. We wisten inmiddels dat broze nagels ook betekende dat de botten brozer werden en gaven Max dan als extra middel kiezelzuur(Silicium). Ook gaven we een goede cbd-olie bij pijn.

Tweede Tegenslag: Gescheurde Kruisband

Najaar 2021 ging het opnieuw mis: Max liep los en kreeg de dolle 5 minuten op een zandige ondergrond. Hij rende zigzaggend en toen ik hem bij me riep, zag ik dat hij mank liep met zijn rechterachterpoot. Er zijn röntgenfoto’s van zijn knieën gemaakt. De voorste kruisband van zijn rechterknie was gescheurd en moest geopereerd worden. Uitstel was geen optie, omdat door het slechte lopen zijn heupen versneld achteruit zouden gaan door toename van de atrose. De orthopeed gaf aan dat de linkerknie binnen 2 jaar geopereerd moest worden.

Er werd een TTA-operatie ingepland. Hierbij wordt een implantaat aangebracht dat als doel heeft het naar voren verplaatsen van de aanhechting van de kniepees, zodanig dat de voorste kruisband niet meer overbelast wordt. Als voorzorgsmaatregelen knipten we zijn nagels kort, verwijderden zoveel mogelijk haar tussen zijn voetzolen en dekten de laminaatvloer af met vloerkleden. Dit deden we om uitglijden na de operatie te voorkomen. Tijdens de operatie bleek een schroef dol te draaien in het bot. Het bot is op deze plek broos en er werd een biopt afgenomen. Gelukkig geen botkanker, maar wel toegenomen atrose.

Opnieuw begon een lange revalidatieperiode, die ik vanwege de Coronaperiode volledig thuis doorbracht en mooi combineerde met de revalidatie van Max. Ons mannetje liep 6 keer per dag 5 minuutjes aan een zeer korte lijn en in een ‘oude mannen tempo’, om hem te dwingen zijn rechterachterpoot te gebruiken. Ook mocht hij niet van trottoirbanden aflopen. Tegen de pijn en ontstekingen kreeg hij tijdelijk reguliere geneesmiddelen. Max deed het supergoed en we waren (en zijn) ontzettend trots op hem! Hij bouwde in 8 weken tijd op naar 6 wandelingetjes van 20 minuten.

Ook startte hij weer met fysiotherapie. Dit keer een combinatie van losmasseren, lasertherapie en hydrotherapie. We bouwden dit langzaam af van 1 keer in de week naar 1 keer in de maand. Ook ging mijn zoon voorzichtig hardlopen met Max, onder begeleiding van de fysio en volgens een heel rustig schema. Een aangelijnde, rechtlijnige beweging helpt Max bij spieropbouw en dan zou op termijn de fysio worden stopgezet. Tussendoor werden zijn medicijnen opnieuw uitgepeild met de biotensor en bijgesteld.

Derde Tegenslag: Gescheurde Kruisband aan de Andere Knie

Begin 2023 merkten we dat Max links achter mank en stijf liep: het moment voor de 2e kruisbandoperatie was aangebroken. We wisten inmiddels dat ons weer een intensieve periode te wachten stond en ik regelde met mijn werk dat ik de eerste 8 weken zoveel mogelijk vanuit huis mocht werken om de 6 wandelmomentjes met Max te kunnen doen. Opnieuw gebruikte Max zijn geopereerde poot al snel weer na de operatie.

Fysiotherapie werd weer wekelijks ingepland. Max pakte het weer goed op en gaat inmiddels eens per 3 weken naar de fysio. Hij lijkt pijnvrij en stabiel en krijgt alleen nog ondersteunende middelen. Voor hem betekent dit: glucosamine, msm en chondroitine, groenlipmossel, chinese kruiden en een celzoutencombinatie. We gaan binnenkort weer starten met hardlopen en over van lopen aan een 3 meter lijn naar af en toe een 8 meter lijn. Als dit allemaal goed gaat, dan kan Max op termijn weer stukjes loslopen in rustige gebieden. Voor mindere dagen hebben we altijd pijnstilling in huis en een laserpen om stijve of pijnlijke plekken te behandelen.

Max’s Doorzettingsvermogen en Onze Sterke Band

Ik heb in de afgelopen jaren veel bewondering voor Max zijn doorzettingsvermogen gekregen. In 2018 zat ik zelf 2 keer in het gips en weet daarom hoe lastig het is om niet mobiel zijn, pijn te hebben en om de moed erin te houden. Zoals ik Max troostte en aanmoedigde tijdens zijn revalidatieperiodes, zo was Max er ook voor mij toen ik het nodig had. Hij kwam dan naast me staan en legde zijn kop op mijn been, keek me meelevend aan of gaf me een extra lik. Ik denk dat onze band hierdoor nog sterker is geworden en dat we samen extra genieten van de goede periodes. Ik hoop dat Max nog heel lang bij ons blijft en we samen nog veel mooie wandelingen gaan maken.