Verhaal van een baasje - Sam

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs. Deze blog gaat over Sam. Van Oak naar Sam: een bijzonder verhaal

Uitleg over het Transport

Zoals in de vorige blog al geschreven, werd ik als vrijwilliger opgenomen in het team dat de transporten regelt. Ik zal kort eerst wat uitleggen over hoe dit gaat, voor ik verder in ga op het verhaal van Sam.

Wanneer wij mogelijkheid hebben voor een transport, geven wij dit aan bij het team van ARS in Bulgarije. Zij gaan dan kijken welke honden beschikbaar zijn. Van deze honden krijgen we een of meerdere foto’s, geboortedatum, naam en geslacht. Als er meer informatie beschikbaar is over hun gedrag of afkomst, wordt dat ook gedeeld. Op basis van deze informatie kiezen wij dan de honden uit waarvan wij denken dat ze een kans maken op plaatsing in Nederland. Aangezien ik nu deel uitmaak van het team, werd ik ook betrokken bij deze keuzes.

Het verhaal van Sam

Dan nu Sam. Sam heette in Bulgarije “Oak”. Hij werd ons aangeboden bij een transport, met het volgende bericht. Dit is Oak, een 8 maanden jonge reu. Niet sociaal, erg bang. We kunnen hem soms niet eens vangen. Met daarbij 1 foto.

En die foto, dat deed het hem. Ik viel als een blok, voor die hond op die foto. En natuurlijk, je wilt honden redden dus daar geef je niet (gelijk) aan toe… Maar toch vroeg ik eens vriendelijk in onze app, of er mogelijkheid zou zijn om hem toch te laten komen. Ja, hem plaatsen zou zeker lastig worden. Maar hij verdiende toch een kans?

Na wat overleg werd er besloten dat hij inderdaad mocht komen, mits ik hem zelf zou opvangen. Hiermee heb ik ingestemd, aangezien ik dacht dat ik dit wel aan zou kunnen.

We regelden 2 transporten voor 2 weekenden achter elkaar. Dit omdat er veel aanvragen waren, en veel beschikbare honden. Oak zou meekomen op het tweede transport, omdat ik dat eerste weekend moest werken.

Je raad het al, natuurlijk ging er wat mis. Op zaterdagmiddag volgt er een paniekerig berichtje in de chat. Oak zit nu al bij het transport, we hebben hem uit de bus gehaald en hij heeft iedereen al gebeten, help!

Vanuit mijn werk kon ik totaal niets betekenen, en dat gaf ik ook aan. Sorry, ik kan het niet oplossen. Zet hem maar in een bench, maandagochtend kom ik hem halen.

De eerste kennismaking

Zo gezegd, zo gedaan. Op maandag sprong ik in de auto, op weg naar die hond die toch wel erg lastig leek te zijn. Het hele weekend had hij geprobeerd, en was succesvol geweest in het bijten van mensen. De bench wilde hij niet meer uit, en benaderbaar was hij niet.

Eenmaal aangekomen op de locatie waar hij verbleef, werd mij gezegd, ik ga hem voor je halen. Hij moet nog wel even een veiligheidstuig om. Even later kwam de opvanger terug met Oak aan een touwtje, het veiligheidstuig in de hand, en een paar zere vingers rijker. Het tuig om doen was niet gelukt, hij had weer gebeten.

Ik keek eens naar hem en dacht. Nahh. Dat komt wel goed. Ik nam het lijntje over, schoof vlug het tuig over zijn kop en keek hem eens aan. Hij was zo overdonderd door deze snelheid dat hij vervolgens rustig het verder omdoen van het tuig onderging. De opvanger stond vol verbazing toe te kijken. Waarom werd ik niet gebeten? Tot op de dag van vandaag heb ik daar geen antwoord op. Maar op dat moment wist ik wel, wij komen er wel.

Mee naar huis

Oak ging mee naar huis. In de auto was hij redelijk rustig, we hadden voor de zekerheid er wel een bench in gezet. Je wilt ten slotte niet dat zo’n bange hond ontsnapt bij aankomt thuis.

Thuis hem uit de auto gehaald en dit ging eigenlijk zonder problemen. Hem voorgesteld aan mijn twee teven, dat vond hij spannend. Zij vonden hem erg interessant. Daarna mocht hij lekker in de bench om bij te komen.

Al snel was hij redelijk gewend aan het leven in huis. Het om en afdoen van het tuig leverde geen problemen op, en, tot ieders grote verrassing, had hij nog altijd niet geprobeerd mij te bijten.

Oak moest natuurlijk wel een nieuwe naam, want dit werkt in Nederland niet zo best. Je staat wat voor schut als je op straat “ook” roept. Verschillende namen passeerden de revue, maar niets leek echt bij hem te passen. Op een middag was de buurvrouw op visite, en tegen haar sprak ik mijn frustratie uit. Elke leuke naam die ik verzin, het past gewoon niet. Ik riep “Ik noem hem wel SAM!”. En hij keek op. Voorzichtig probeerde ik het nogmaals. “Sam?”, en weer keek hij mij direct aan. Die naam, daar zat ik dus aan vast.

Zo is Sam 2 maand bij mij in de opvang gebleven. In deze periode ging hij goed vooruit. Er was echter maar weinig interesse in hem. Een angsthond is nou eenmaal moeilijk plaatsbaar. De intakes die wel kwamen, waren niet geschikt. Een gezin met jonge kinderen. Een mevrouw die graag de hondensport in wilde, deze vielen af. Leuke mensen, maar niet voor deze hond.

Hij blijft!

Na 2 maand stuurde ik een voorzichtig appje in de groepsapp. Ik wil hem niet meer kwijt. Al snel kreeg Ik een berichtje terug, ze vonden het allemaal erg vermakelijk, en hadden dit allang aan zien komen. Natuurlijk kreeg ik toestemming om hem te houden, en zo werd Oak, die nu Sam heet, op eerste kerstdag van mij.