Julie komt halverwege 2019 bij mij in de opvang, na meerdere bijna bijt incidenten met bezoekende kinderen. Zij moet daarom weg bij haar baasje. Hier onder lees je mijn ervaring met Julie, en het verhaal van haar nieuwe baasje!

Het was gelijk al duidelijk dat Julie een enorm onzekere, angstige, maar ook heel lieve en zachtaardige hond is. Bij mij kwam zij in een kleine roedel, en dit ging vanaf het begin erg goed. Zij is vriendelijk en sociaal met de andere honden, en word direct geaccepteerd. Door de rust en regelmaat in huis, en het gebrek aan visite, kalmeert zij al snel. Vanaf dat punt zijn we langzaam weer gaan opbouwen. Af en toe visite ontvangen, en Julie daar bij leren dat zij daar niets mee hoeft. In het begin bleef zij in de bench, daarna kan zij in huis ook los lopen.

Vanwege haar onzekerheid rondom bezoekende kinderen kiezen we er voor haar niet bij mensen met kinderen te plaatsen. Hoewel ze de kinderen in haar vorige gezin heel leuk vond, vinden we dit risico toch te groot. Kinderen hebben nou eenmaal vaak vriendjes en vriendinnetjes op bezoek. Het duurde een poos voor we een geschikt gezin vonden voor Julie. In totaal is zij ongeveer 7 maanden bij mij geweest. In die tijd was er maar weinig interesse in haar, met name door haar angst.

Af en toe stellen we haar aan mensen voor, maar deze kiezen eigenlijk altijd voor een andere, makkelijkere hond. Tot dat ene stel langs komt. Een kennismaking voor een andere hond, waar geen match mee is. We stellen voor een kennismaking met Julie te plannen…

Hun verhaal lees je hier onder.

Wij hebben lang getwijfeld om een hondje in huis te halen aangezien zowel mijn partner als ik fulltime werken.

Beide zijn wij grote dierenvrienden, maar er komt natuurlijk veel meer bij kijken dan alleen maar gezellig in de zetel knuffelen met je trouwe viervoeter :)
Na lang twijfelen zijn we dan toch online beginnen kijken om een hondje te adopteren. Al snel kwamen we bij Mecho uit, een hond die verbleef bij Zalikas. Na het online intake formulier te hebben ingevuld, kregen we al snel reactie.
Eerst werd er een telefoongesprek afgenomen. Daarbij werd ons gevraagd wat zowel ik als mijn vriend van werk doen, in wat voor een omgeving we wonen, enzovoort. Het weekend daarop mochten we al komen kijken.

Op D-day zakten we vol enthousiasme af naar Zalikas. Aangekomen bleek dat wij niet de enige geïnteresseerden waren voor Mecho. Eerst kregen we een infosessie van de hondentrainer/ gedragstherapeut. Daarin werd ons algemene uitleg gegeven rond ‘wat heeft een hond nu precies nodig’, maar ook rond straathondjes aangezien de meeste honden geredde honden zijn.
Wij vonden dit zeer nuttige informatie, want ook al heb ik nooit anders geweten dan dat er honden bij mij thuis rondliepen, toch heb ik veel bijgeleerd uit deze sessie.

En dan mochten we Mecho ontmoeten samen met de andere mensen die voor hem gekomen waren. Al snel bleek dat wij niet de juiste match waren voor deze schat. Na even met de honden te hebben kennis gemaakt, werd er een kort gesprek afgenomen waarin werd gevraagd ‘wie zijn jullie’, ‘wat doen jullie’ & ‘wat zoeken jullie in een hond’. Ik vond dit super, omdat dit echt aantoont dat iedereen bij Zalikas echt alleen maar de beste thuis voor elke hond zoekt.

De dag daarop hebben we een mailtje gestuurd om te zeggen dat we, het gevoel hadden dat wij niet de beste keuze voor Mecho waren, maar dat we wel heel graag een hondje wilden adopteren.
Al snel kregen we een mail terug waarin men inderdaad zei dat wij niet de beste keuze waren voor Mecho, maar dat ze wel heel graag een hondje bij ons wilden plaatsen.
Een van de hondjes die ze wel bij ons zagen, was Julie. Of we nog eens wilde langskomen om haar te leren kennen? Uiteraard! Het weekend daarop dus terug naar Zalikas.

Julie zat al enkele maanden bij een ‘pleeggezin’ en was op zoek naar baasjes die vooral veel geduld met haar konden hebben. We hebben samen met haar – onder begeleiding van een vrijwilliger – mogen wandelen. Ook al kwam Julie niet meteen af voor aandacht en wou ze eigenlijk vooral rondsnuffelen, toch kwam ze al eens voorzichtig aan onze broeken ruiken.

Voor zowel mijn vriend als mezelf was het liefde op het eerste gezicht. Dit zou onze schat worden!
Ook Zalikas voelde aan dat wij een goede match voor Julie waren. De maandag na deze ontmoeting, was ze al bij ons. Ze werd bij ons gebracht door de gedragstherapeut. Hij nam echt de tijd om nog extra info te geven, onze vragen te beantwoorden, enzovoort. Er word ook een whatsapp groepje aangemaakt waarin we altijd vragen mogen stellen als we hulp nodig hebben.

Toen we eerst op Zalikas uitkwamen en online info rond deze organisatie opzochten, kwamen we redelijk wat negatieve reviews tegen, waardoor we eerst wat terughoudend waren.
Maar Julie adopteren is de beste beslissing ooit geweest. Zalikas wilt de beste baasjes voor hun honden zoeken, dus uiteraard vraagt dit wel wat tijd. Het is dus niet zo dat de hond waarop je oog valt, de hond wordt die je mee naar huis neemt. Alles staat in het teken van de honden, zoals het moet. Ik begrijp niet waar al de negatieve reviews vandaan komen want voor ons is het duidelijk dat Zalikas de honden op de eerste plaats zet.

Julie is een hondje dat altijd op haar hoede zal zijn. Ook na al 3,5 jaar bij ons te zijn, zijn er soms momenten dat haar onzekerheid het overneemt. Toen we haar juist hadden, heeft het even geduurd voor ze ons vertrouwde , maar ons geduld heeft geloond. Wandelen doet ze het liefste en het is geweldig om haar helemaal in haar element te zien, zeker als ze haar vriendjes tijdens een wandeling tegen komt. We zijn ongelofelijk blij met ons vosje!

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs.

Mijn eerste Zalikas hond, Donna.

Mijn eerste buitenlandse hond kwam niet van Zalikas, maar van een stichting die inmiddels niet meer bestaat. Zij was 1.5 toen zij bij mij kwam, en een zeer onzekere hond. Vanuit de stichting kreeg ik geen begeleiding of hulp helaas, dus heb ik alles zelf uit moeten zoeken. Na een poosje vond ik het toch wel sneu, een hond alleen terwijl ik soms best lange dagen weg ben. Daarom ging ik op zoek naar een hond erbij.

Verschillende sites worden afgestruind, zo ook marktplaats. En daar zag ik haar. Een advertentie van een prachtige 7 maanden jonge herplaatser teef. Ze moest weg uit haar gezin omdat zij te bang was voor de man des huizes. Een tijdje bleef ik naar de advertentie kijken. Volledig verliefd op dat leuke koppie, maar ja. 7 maanden was eigenlijk te jong.

Ik had met mezelf afgesproken dat een nieuwe hond ook weer minimaal een jaar moest zijn. Ik zette de advertentie bij mijn favorieten en keek elke dag even. En toen… toen was ineens de advertentie weg. SPIJT!!! Vreselijk veel spijt dat ik niet had gereageerd, ze bleef maar door m’n hoofd spoken, en nu was het te laat.

De volgende dag zat ik, nog steeds zeer teleurgesteld, opnieuw wat door marktplaats te snuffelen. En daar was ze weer! Met een vernieuwde advertentie en meer leuke foto’s! Direct heb ik een mailtje gestuurd. Dit ging mij niet nog een keer gebeuren, die hond moest van mij worden. In de mail schreef ik kort wat over mijn situatie en wat ik zocht in een tweede hond. Al vlot kreeg ik een mailtje terug met het verzoek een intake in te vullen. Dit deed ik, en een kennismaking werd gepland.

De kennismaking

Ik mag komen kennismaken bij het gastgezin waar Donna op dat moment verbleef. Aangezien ik op dat moment nog geen rijbewijs had, moest ik met het openbaar vervoer. Dit had ik van tevoren aan gegeven, en zou geen probleem zijn, ze waren daarmee te bereiken. Dit klopte ook.

Mij word geadviseerd een halsband, tuig en 2 lijnen mee te nemen (tegenwoordig verstrekt de stichting deze zelf, dit was toen nog niet). Maten werden doorgegeven en deze kwamen behoorlijk overeen met de maten van mijn andere hondje, Elba. Dus nam ik van haar wat spullen mee.

Eerst met de bus naar het station. Daarna bijna een uur in de trein, en vervolgens nog met de bus naar de locatie van het gastgezin. Al met al een aardige reis, maar dit had ik er wel voor over.

Eenmaal aangekomen bel ik aan, en word mij via de intercom gevraagd of ik voor Donna kom.  Na bevestigend geantwoord te hebben krijg ik bericht dat ze naar beneden komt om even samen te lopen. Na even wachten komt er een vrouw met een hondje het gebouw uit. Dit isoverduidelijk Donna, ik herken haar direct van de foto’s. Het is direct goed te zien dat ze angstig is, maar zij laat ook duidelijke signalen zien dat zij het wel in zich heeft om een band op te bouwen met iemand. Ze maakt regelmatig contact met haar gastgezin, en kijkt naar haar voor steun en sturing.

We lopen een rondje over de parkeerplaats, en ik geef Donna wat snoepjes. Deze neemt ze van mij aan. Daarna word ik mee naar boven gevraagd.

In de flat was het een drukke boel. Het huis word overspoeld door puppy’s, aangezien de dag er op een kijkdag is voor een heleboel pups. Vreselijk vond ik het, dat geef ik eerlijk toe. Al die drukke stuiterende pups die overal aan zitten, overal pisten en zich overal mee bemoeiden. Donna verdween onder de eettafel, maar bleef mij wel bekijken. Mij word een stoel gewezen, en gevraagd waarom ik Donna wilde, en niet bijvoorbeeld een van die leuke pups.

Ik heb ook daar eerlijk aangegeven dat ik die pups helemaal niet leuk vind, en Donna perfect bij mij paste omdat zij niet zo overdreven aanwezig is. Blijkbaar was dit voor Donna het goede antwoord.

De plaatsing.

Al snel word mij gevraagd of ik het inderdaad zie zitten met haar. Toen ik bevestigend antwoordde, werd mij het contract voor haar onder de neus geschoven, en kon ik deze invullen. Ze mocht met mij mee naar huis!

Na alle papieren ingevuld te hebben, passen we het tuig. Deze zit precies goed gelukkig. Met de bus, trein en nogmaals de bus gingen wij terug naar huis. Ondanks dat Donna een angstige hond is, en mij helemaal niet kende, ging het reizen in het openbaar vervoer verrassend goed. Je kon merken dat dit al eerder met haar gedaan was. Ze vond het wel spannend maar bleef er rustig onder. Aan het eind van de reis keek ze mij al telkens even aan, om contact te zoeken. Wat was ik trots op haar.

Thuis heeft zij kennis gemaakt met mijn andere hond. Dit ging al snel goed, en de meiden zijn tot op de dag van vandaag vriendinnetjes.

In de volgende blogs lees je meer over hoe ik vrijwilliger, en later ook gastgezin ben geworden. En hoe mijn andere Zalikas honden bij mij gekomen zijn.