Examen DAI Basis en Toekomstige Avonturen

/2 Reacties/in /door

Na een goede nacht en mijn vaste ochtendritueel van gebed en meditatie ging ik ontspannen samen met Maartje op pad voor het examen DAI basis.

De casus had ik niet meer voorbereid omdat ik heb geleerd dat deze verloopt zoals hij verloopt. Zolang ik dicht bij mezelf blijf, komt het goed. De theorie heb ik nog even doorgenomen en ik verwacht dat ik deze beheers.

In tegenstelling tot alle andere dagen was het heerlijk rustig op de weg, wat echt hielp om ontspannen op de locatie aan te komen 🙏😇🤣.

Als tweede mochten Maartje en ik aan de slag om de casus in de praktijk te brengen. Maartje was echt super enthousiast, zoals ze is, wat mij echt hielp om ontspannen te blijven. Om de casus te beoordelen was er vandaag een tweede docente bij de casus aanwezig.

Net als de vorige twee sessies ontstond er meteen alweer een open en kwetsbaar gesprek dat verder ging waar we gebleven waren. De rol van Maartje hierin was ook echt bijzonder! Juist op de momenten dat het lastig werd, kwam ze lekker onbevangen even voorbij gestormd waardoor de sfeer ontspannen bleef. De docente die de casus moest beoordelen maakte zelfs even deel uit van het gesprek en luisterde verder gefascineerd en geboeid mee 🙏🙏🙏.

Aansluitend aan de casus werd ik nog even ‘ondervraagd’ over de theorie, wat toch zwaarder viel dan verwacht. Ook omdat ik hierin best koppig en eigenwijs ben natuurlijk.

Ons examen zat erop. De rest van de tijd heb ik meegekeken bij de andere casussen en ben nog even figurant geweest 😂.

Einde van de middag was het dan zover, de uitslag…

  • Over mijn ingeleverde portfolio en mijn casus waren er mooie feedback en complimenten 🥳🥳
  • De theorie vond ik lastig om onder woorden te brengen wat ik precies wil gaan doen, wat eigenlijk best logisch is omdat ik ook nog geen duidelijk doel heb.
  • De theorie wat betreft de honden behaalde een score van 100% 😎.

GESLAAGD 🥳🥳🥳 Helemaal fantastisch zou je denken, totdat ik hoor wat de aanbeveling is. De docente wil me introduceren bij een organisatie waar ze ook mee werkt die honden inzet in gevangenissen.

Mijn hoofd gaat gelijk met me aan de haal: waarom krijg ik niet het advies om de vervolgopleiding te doen? Wil je me niet meer bij je opleiding? Ben ik niet goed genoeg? Of, of, of?

Gelijk de vraag gesteld gelukkig en het niet nog groter laten worden in mijn hoofd. En zoals altijd is het allemaal onzin. Natuurlijk mag ik de vervolgopleiding wel doen. Ze denkt alleen dat het werken met honden en gevangenen naadloos bij me past, zoals ze me heeft leren kennen gedurende de opleiding! Wat juist een geweldige kans is natuurlijk.

Hier ga ik in het nieuwe jaar ook zeker mee aan de slag, hopelijk valt dit goed te combineren met mijn volgende opleiding, coaching en begeleiding bij herstel.

Al met al was de opleiding DAI een mooi avontuur waar ik veel van geleerd heb, vooral over mezelf 😱😱😱. Bijna 18 maanden geleden had ik nooit durven dromen dat ik weer zo’n mooie toekomst zou hebben. Het werkt echt als je eraan werkt.

Ik blijf mijn herstel avonturen met jullie delen in deze blog. Hopelijk zijn jullie net zo benieuwd als ik wat voor mooie dingen er nog allemaal op mijn pad komen.

Dankjewel voor al jullie steun en mooie reacties 🙏🙏🙏.

Wil je mijn oude blogs lezen, klik dan hier.

Casusvoorbereiding en Persoonlijke Groei: Delen is Helen.

/4 Reacties/in /door

Nadat ik deze keer mijn casus goed had voorbereid, ging ik na een hele slechte nacht weer op pad. Met Maartje deze keer weer, voor de laatste lesdag voordat ik examen doe. Onderweg in de auto ben ik bij mezelf nagegaan waar de spanning die ik ervaarde nou eigenlijk vandaan kwam.

Zoals ik al zei, had ik mijn casus nogmaals goed voorbereid. Ik had Maartje opnieuw bij me om in mijn comfortzone te blijven qua hond. Dit omdat er bij Spirit nou eenmaal nog veel persoonlijke groei voor me zit. En de opdracht was ook duidelijk: “gewoon mezelf zijn”. Aha, daar zit het probleem dus…gewoon mezelf zijn. Hoe ga ik dat dan doen? Vroeg ik in de auto hardop aan mezelf, en in een gebedje aan m’n hogere macht…

Even later kreeg ik gelukkig de ingeving die me die dag zou helpen. Al ruim 17 maanden zit ik bijna dagelijks bij meerdere zelfhulpgroepen waar ik mezelf mag en zeker ook kan zijn. Daar deel ik wat ik ervaar, denk en vooral over wat ik voel! Yes, das mijn oplossing: DELEN IS HELEN.

Tijdens de rest van de rit voelde ik me al wat meer ontspannen. We kwamen ruim voor tijd aan op de locatie. Daar aangekomen startten we gelijk met het nabespreken van de afgelopen week. Als tweede kreeg ik het woord en heb daar open en kwetsbaar gedeeld over de spanning die ik ervaarde. Waar ik dacht dat die vandaan kwam en wat ik de afgelopen maanden in m’n herstel heb geleerd. De reacties van de groep en de docentes hierop waren echt hartverwarmend en geweldig mooi. Opnieuw werd bevestigd dat het echt belangrijk is om geregeld bij anderen te checken wat m’n hoofd allemaal bedenkt. Want mijn hoofd bedenkt dus echt nooit wat de rest van de wereld denkt.

Met een goed gevoel ging ik het eerste deel van de dag in. Allerlei spelletjes en activiteiten die je met je hond kan doen om te ontspannen tussen het werk door of erna. Maartje deed de oefeningen echt zoals ze is, lomp en onhandig. 🤣🤣🤣 Ach ja we hebben in ieder geval wel lol gehad samen.

Daarna het laatste deel van de dag, de casus. Doordat ik me in de ochtend zo kwetsbaar en open had uitgesproken liep die dus wederom echt helemaal niet volgens plan. 😱😱😱 Maar nu in de positieve zin van het woord. Tijdens de lange wandeling ontstond een heel mooi gesprek van mens tot mens tussen de docente en mij. We vertelden beide echt enorm open en kwetsbaar over de moeilijke dingen in het leven. Zo werd een casus die bedacht en dus gespeeld hoorde te zijn een gesprek uit duizenden. Een gesprek waar ik van droom, zoals in m’n hersenspinsel destijds in de kliniek. Een gesprek waarmee ik samen met Spirit hopelijk nog veel mensen kan en mag helpen. Mensen net als ik die door het leven in de problemen gekomen zijn.

Wat een mooie dag was dit zeg, volgende keer examen. Ik kijk er naar uit, jullie ook?

Hondentraining en Persoonlijke Groei: Van Onzekerheid naar Kracht

/2 Reacties/in /door

Hallo allemaal, ik ben blij dat jullie weer mijn blog lezen. Ik wil jullie graag vertellen over de afgelopen twee lesdagen, die best wel pittig waren voor mij. Het duurde even voor ik uit mijn ‘het is allemaal stom’-modus was om überhaupt een blog te kunnen schrijven. 😤 Vandaag wil ik het hebben over Hondentraining en Persoonlijke Groei, Van Onzekerheid naar Kracht

De eerste lesdag gingen we met de hele klas, dus acht medecursisten en acht andere honden, naar een mega tuincentrum met een kerstmarkt. Samen met Spirit ging ik heerlijk chill op pad in de veronderstelling dat het een makkie zou worden. Trainen in een tuincentrum of bouwmarkt is voor mij immers een echte “thuiswedstrijd”. Niets bleek minder waar. Na een rit met behoorlijk wat file gingen we maar net op tijd van start.

Ik raakte meteen gespannen door alle mensen en prikkels om me heen. 😬
Ik werd onzeker en probeerde de controle te houden. Spirit voelde me haarfijn aan en reageerde als een spiegel op mijn houding. Ze raakte verward en onzeker, waardoor ze als een soort van ongeleid projectiel door het tuincentrum ging. 🌀
We waren geen team meer. Nou ja, we hadden in ieder geval iets gemeen. We waren allebei de weg kwijt. 🙃Gelukkig zag een van de docentes dat het niet ging, en ze stelde voor om te stoppen. Ik was opgelucht, maar voelde me nog steeds verloren.

We gingen samen naar de auto, waar ik mijn hart luchtte en iets at om de middag door te komen. In de middag hadden we nog wat theorie en een nabespreking. Ik kreeg complimenten dat ik durfde toe te geven dat het niet lukte. En dat ik de juiste keuze maakte om te stoppen. Ik voelde me toch een beetje een mislukkeling. Maar wat er dus eigenlijk gebeurde is dat ik dacht dat ik al die prikkels wel aankon omdat ik me daar “vroeger”, dus voor dat ik in herstel was me überhaupt nooit bewust van was. 🤔

Nu ik in herstel ben mag ik terwijl ik me er bewust van ben leren dat ik ermee om kan gaan. En dat hoeft natuurlijk niet meteen perfect te lukken. 💪

Omdat de ervaring in het tuincentrum me de hele week parten heeft gespeeld, heb ik de tuincentrum oefening opnieuw gedaan. Deze keer in een veilige setting, samen met mijn vriendin.

Aangezien ik de lat voor mezelf best wat minder hoog mag leggen, besloot ik de volgende lesdag ook een andere hond mee te nemen. Maartje. 🐶 Maartje is onzeker, maar ook vrolijk en speels. Ze luistert goed en beheerst best veel commando’s.

De dag begon gelukkig lekker rustig met een terugblik op de vorige week en een uitleg over EHBO bij honden. Dat was wel interessant, maar niet nieuw voor mij.

Daarna gingen we individueel bij de docent een casus naspelen. Deze moest je zelf vantevoren schrijven. 🎭 Ik had sterk het gevoel dat ik een rol moest spelen, in plaats van dat de docent dat deed. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen of doen, en ik liep vast.

Hierbij vergat ik eigenlijk de belangrijkste les die ik in de afgelopen 17 maanden heb geleerd. Ik mag en kan gewoon mezelf zijn. Open, eerlijk en kwetsbaar. Want dat is uiteindelijk mijn grote kracht als ik mensen wil helpen door middel van honden, zoals ze mij ook hebben geholpen. 💪❤

Met de ervaringen uit de afgelopen twee lesdagen ga ik vol goede moed de volgende les in. 🚀 Ik weet dat ik de volgende les weer tegen dingen aan ga lopen, maar dat ik daar ook weer van mag leren.
Natuurlijk ga ik jullie ook weer vertellen hoe de volgende les gaat. Tot de volgende blog! 📝👋

Wil je mijn vorige blogs lezen, je vind ze in Deze categorie.

Hoe ‘Prikkels Melden’ helpt bij Hondentraining en Herstel

/1 Reactie/in /door

Hondentraining en ‘Prikkels Melden

Na een weekje extra “school vakantie” mochten we afgelopen Woensdag weer samen op pad. Spirit wordt steeds enthousiaster om samen dingen te ondernemen. Bijvoorbeeld training, de meetings, de clubmatch vanuit de ras vereniging en wandelingen.

Op locatie aangekomen was ze dan ook echt niet meer te houden. Helaas werd het enthousiasme al snel minder omdat die dag het “prikkels melden” op het programma stond.
De bedoeling hiervan is dat Spirit het bij mij meldt wanneer ze iets of iemand als spannend ervaart. Zodat we samen de uitdaging aan kunnen gaan.
Omdat Spirit uit een heel stabiel en goed gesocialiseerd nest komt waren de verschillende objecten zoals speeltjes, een boodschappentas, andere honden en mensen zo normaal voor haar dat ze die helemaal niet als spannend, eng of als een prikkel ervaart!


Na overleg met de docente heb ik dan ook besloten om de volgende lesdag een “extra hond” mee te nemen. Een die wel baat zou kunnen hebben bij het aanleren van de vaardigheid “prikkels melden”.

Van Straathond tot Stabiel Gedrag

Een hond zoals Gypsy bijvoorbeeld, leerde als straathond helaas nooit een normaal zoals Spirit die kent.
Dit bleek vanmorgen nog uit een incidentje. Ik stapte zonder er bij na te denken haar kennel binnen terwijl ze nog in d’r mand lag te slapen.

Ze had me niet binnen horen komen, schrok en haalde uit het niets uit naar m’n been!
Gelukkig zonder schade, behalve dat we allebei enorm geschrokken waren. Omdat ik gelijk wist dat het een automatische reactie vanuit haar oude “niet normale” denkpatronen was, ben ik gewoon in onze normale doen verder gegaan. En net als iedere andere dag ben ik bij haar op het veld gaan bidden en mediteren.
Omdat ze de afgelopen jaren wel heeft geleerd bij ons wat normaal wenselijk gedrag is, ging ze daar nog wel met overcompensatie gedrag haar excuses maken.

Honden als Leermeesters

Terwijl ik dit schrijf krijgt m’n droom waarom ik deze opleiding ben gaan volgen weer iets meer vorm.
Want wat is er nou mooier dan met behulp van bijvoorbeeld deze 2 geweldige honden andere mensen die net als ik in herstel zijn te helpen groeien?
Ik startte, zoals Gypsy, zonder enige benul van wat nou normaal is in het leven en haalde uit naar alles en iedereen. De afgelopen 16 maanden probeer ik te worden zoals Spirit, stabiel en gecontroleerd. Dit doe ik ondermeer door mezelf te spiegelen met andere herstelde mensen. Gelukkig heb ik het voorrecht dat ik me ook dagelijks kan spiegelen aan honden als Gypsy en Spirit. Waardoor ik nog meer mag groeien in m’n herstel en als mens. Ik droom ervan om dit voorrecht in de toekomst met anderen te mogen delen.

Wil je onze vorige blogs lezen? Je vind ze hier: Deel 1, Deel 2, Deel 3

Een Leerzame Dierendag met Spirit: Onze Eerste Dag op School

/0 Reacties/in /door

Vier Oktober, dierendag! Een mooiere dag om samen met Spirit naar onze eerste “schooldag” te gaan kon ik niet bedenken. De dag begon zoals gewoonlijk, met mijn ochtendgebed en meditatie, zoals ik dat al de afgelopen 15 maanden heb gedaan, sinds mijn herstel. Daarna gingen Spirit en ik samen op pad.
Wil je weten hoe deze opleiding op ons pad is gekomen, lees dan vooral de vorige blogs! Deel 1 vind je hier.

Spannende Aankomst en Kennismaking met Andere Honden

Op locatie aangekomen vond Spirit het in het begin een beetje spannend. We hebben een klein rondje geholpen en ik stelde haar gerust. Daarna was ze weer de stabiele Pyreneese berghond zoals ik haar ken. Na een kop koffie gingen we met z’n allen het veld op voor een kennismakingswandeling met de andere honden. Echt bijzonder om te zien hoe Spirit elke hond op een andere manier begroette, zodat iedereen zich op zijn gemak voelde.

Vertrouwen in Spirit: Personal Space en Zelfstandigheid

De instructrices gingen vervolgens aan de slag met het begrip “personal space” van de honden. Spirit dacht alleen maar, “Kom maar op, lekker knuffelen!” Eigenlijk was het de bedoeling dat ik hierop zou ingrijpen, maar dat deed ik niet, omdat ik er blind op vertrouw dat Spirit op eigen poten staat. Daarna hadden we een pauze met aansluitend wat theorie. Spirit lag ondertussen lekker te slapen in de auto.

Met een uitgeruste Spirit gingen we door naar een aantal gehoorzaamheidsoefeningen. Dat was best interessant met een “zelfdenkende Zalikas hond”. Oftewel, ik oefende vooral en Spirit vond het geweldig maar gehoorzaamde selectief🤣🤣🤣
Hierna wisselden we nog even van honden met de andere deelnemers, echt heel interessant om met een hond te werken die gehoorzaamheid beheerst.

Afsluitende Demonstratie

Als afsluiting kregen we nog een demonstratie met de eigen honden van een van de instructrices, wat nog een aantal mooie inzichten gaf.

Al met al was het een hele interessante leerzame dag, met genoeg stof om de komende weken mee te oefenen.

Natuurlijk zal ik jullie verder meenemen in ons avontuur en op de hoogte houden van onze vorderingen qua gehoorzaamheid.😇

Herstelreis met Spirit: Opleiding en Meeting.

/4 Reacties/in /door

Ik ben Jos, en ik wil graag mijn herstelverhaal delen. Het afgelopen jaar was een periode van persoonlijke groei en zelfontdekking. Ik heb geleerd om mijn onzekerheden te accepteren en om te gaan met de ups en downs van herstel. Maar toen kwam er een kans op mijn pad die ik met twee handen aangreep. Je leest hier het vervolg op mijn verhaal “Een nieuw hoofdstuk: Samen met Spirit op herstelreis“. Heb je deel 1 nog niet gelezen, doe dat dan vooral eerst.

De Eerste Dag van Onze Opleiding: Kennismaking via Zoom

Afgelopen woensdag was het al zover, de eerste dag van onze opleiding! Spirit kon nog lekker een dagje in de groep Pyrs ravotten, want de eerste dag was een kennismaking via Zoom. Als laatste was het mijn beurt om ons voor te stellen. Tijdens mijn introductie heb ik mezelf kwetsbaar opgesteld en de groep meegenomen in mijn herstelreis van de afgelopen 15 maanden. De reacties hierop waren overweldigend en het was inspirerend om te zien hoe de groep betrokken was. Na de pauze gingen we met de hele groep aan de slag met het observeren, beoordelen en bespreken van de signalen die de honden vertoonden in de aangeboden filmpjes. Ik was aangenaam verrast door de waardevolle input vanuit de groep.

Spirit’s Debuut bij een Meeting: Een Nieuwe Ervaring

Spirit was niet de hele week werkeloos, want vrijdagavond is ze voor het eerst mee geweest naar een meeting. Dit was voor ons beiden wel even wennen, maar uiteindelijk ging het best goed voor de eerste keer. Ik was tevreden met hoe Spirit zich gedroeg en hoe ze reageerde op de nieuwe omgeving en mensen.
Met volop huiswerk voor de boeg kijken we uit naar de eerste ‘live’ dag van de opleiding op 4 oktober, waarop we jullie natuurlijk graag weer meenemen in ons herstelavontuur.

Een nieuw hoofdstuk: Samen met Spirit op herstelreis

/12 Reacties/in , /door

Ik ben Jos, en vandaag wil ik mijn herstelverhaal delen. Het afgelopen jaar was een periode van persoonlijke groei en zelfontdekking. Ik heb geleerd om mijn onzekerheden te accepteren en om te gaan met de ups en downs van herstel. Maar toen kwam er een kans op mijn pad die me enthousiast en een beetje gespannen maakte.

Het eerste idee.

Iets meer dan 15 maanden geleden, toen mijn herstel begon in de kliniek, ontstond een hersenspinsel. Ik wilde mijn ervaring in het werken met honden combineren met het helpen van mensen in nood, net zoals ik destijds was. Mijn herstel maakte gestaag vorderingen, maar het idee bleef als een droom in mijn hoofd hangen. Af en toe deelde ik mijn gedachten met anderen, maar het leek nog zo ver weg.

Een mooie kans

Vorige week wees een collega me op een opleiding die naadloos aansloot bij mijn droom. Het voelde als een teken, en ik besloot meteen contact op te nemen. Tot mijn verbazing had de dame die de intakes afneemt snel een plek beschikbaar, wat erg spannend was.

Het avontuur begint

Het ging allemaal razendsnel en voelde behoorlijk overweldigend. Was ik niet te snel en te ambitieus geweest? Afgelopen donderdag reed ik vol enthousiasme naar de intake met Spirit, een van onze Pyreneese berghonden. Ze deed het geweldig. Wat was ik trots op haar! Ze was kalm en stabiel, precies wat ik had gehoopt. Spirit is een bijzondere keuze, want zij is geboren op dezelfde dag dat ik mijn eerste ‘Zalikas’ hond ophaalde. Toeval of een hogere macht? Het voelt speciaal.

Een nieuw begin

Terwijl ik terugreed, ontving ik het verheugende bericht: we zijn toegelaten tot de opleiding. Aanstaande woensdag beginnen Spirit en ik aan een nieuw hoofdstuk in mijn herstelreis. Want mijn herstelverhaal is nog lang niet ten einde. Ik ben dankbaar voor de stappen die ik tot nu toe heb gezet en wil anderen graag helpen en inspireren op hun eigen herstelreis. Ik kijk er enorm naar uit om via deze blog onze avonturen met jullie te delen.

Wil je graag verder lezen in Deel 2 van dit verhaal, klik dan hier!

Verhaal van een baasje – Pipa

/0 Reacties/in , , /door

Een aantal jaar geleden werd ik gegrepen door een “gevoel” met de naam ZALIKAS.
Zalikas, wat letterlijk betekent; Hij of zij geboren uit kracht.
En ik hoop dat u na mijn verhaal zult zeggen “Ik snap dat gevoel, dat heb ik ook !!”

27 mei 2018 een echte Hollandse lentedag, zonnetje, beetje wind, je ruikt; de zomer is in aantocht. Netjes 5 minuutjes te vroeg komen wij aan in Loerbeek bij Stichting Zalikas Opvanghonden. We gaan kennismaken met een hond, Pipa.

De oude boerderij oogt een beetje rommelig en verwaarloosd maar ik voel meteen dat de sfeer me pakt en dat het plaatje klopt …

Op het terras zit een groepje vrouwen, eromheen is het een gezellige bende van Puppy’s die dollen met elkaar en je ruikt de kenmerkende puppy geur over het hele terrein.

“We hebben een afspraak” roep ik over het hek, geen antwoord…

Nogmaals roep ik “we hebben een afspraak” Een van de dames kijkt op en zegt uiteindelijk ‘’ow Hoi” . Dit blijkt later Danielle te zijn, grondlegger van Zalikas.

Uiteindelijk na ongeveer een kwartier gewacht te hebben en meermaals geroepen te hebben,

( normaal gesproken was ik allang weggegaan, tegenwoordig ben ik degene waar mensen met regelmaat dat gevoel bij hebben ) voeren wij een gesprek van hooguit 3 minuten met Danielle en voel je de passie en liefde die ze in dit werk en de honden stopt.

Opnieuw dat gevoel waarin de sfeer me voor de tweede keer pakt…

Een paar minuten later zie ik de moeder van Danielle aan komen met aan een koordje een koppige, eigenwijze , slungelige net te magere hond en krijg ik dat koordje in m’n handen. Dan gebeurt er iets….

Die hond heeft een vibe, een karakter, een klik waar de vonken vanaf vliegen! en voor de derde keer voel ik dat iets me pakt ….

Nu een aantal jaren verder en inmiddels voorzitter van Zalikas, realiseer ik me wat het was dat gevoel in mij, die mooie lente dag in 2018 en wat het los maakte.

Het was ZALIKAS wat me toen heeft gegrepen en inmiddels velen met mij….