Ik zou na week 10 van de revalidatie van Klaus pas weer schrijven omdat het anders wel heel saai zou worden. Maar er kan zo ineens toch wel wat gebeuren.

Klaus had zijn voetzooltjes van zijn geopereerde poot helemaal rauw gelikt plus een gedeelte van zijn poot. Dus snel zijn kap op gedaan. Maar onze Klaus laat zich niet zomaar door een kap tegenhouden. Hij gooit gewoon zijn poot in de kap en kan er dan toch bij, slimmerd.

Wij begonnen ons toch wel zorgen te maken, want waarom deed hij dit, was het verveling, had hij ergens in gelopen of zat het toch niet helemaal goed binnenin. Ik besloot om contact op te nemen met de dierenarts in Beneden Leeuwen. Ik appte hem wat er aan de hand was, dat ik goed smeerde met de eigen gemaakte honingzalf (zie blog zelf kamille en honingzalf maken) en hem een kap op had gedaan, maar dat die kap niet voorkwam dat hij aan zijn poot kwam en wij ons zorgen maakten. Misschien zou het verstandig zijn om de controlefoto naar voren te halen. De arts zei doe maar een sok aan (hij kent onze Klaus natuurlijk niet goed 😂 die gaat gewoon uit) of een grotere kap een week lang. Later hoorde ik van Marleen, mijn eigen dierenarts, dat de arts in New York was, wat een bijzondere arts toch dat hij dan toch op de app reageert.

De pijnstilling was nu op die we meegekregen hadden. Ben naar Marleen gegaan voor pijnstilling want die rauwe poot deed natuurlijk zeer, daardoor ging hij hinkelen en dat kunnen we natuurlijk niet hebben voor het herstel. Ik vertelde haar ook dat ik Klaus de laatste dagen ook zo down vond. Zij had 2 verschillende denkwerk spellen staan, natuurlijk gewoon voor de verkoop, maar ook zij is een bijzondere dierenarts. Ze zei neem een denkwerkspel mee, die kan je gewoon een poos lenen, geef na die tijd maar terug. Ik heb die nog nooit gekocht dus zei doe maar niet zo moeilijk want dat heeft hij nog nooit gehad. Marleen moest lachen, ze zei stuur je dan even een filmpje hoe hij reageert en hoelang hij er over doet. Ja hoor, dus met het spel naar huis, level 2, snel vullen en dan maar eens kijken of Klaus er iets van snapt. 😂😂

Hij kijkt een halve seconde en hup hij maakt alle vakjes zo open, slimme jongen van ons. Ook Kyra laten zien, die vindt alles wat nieuw is eng, dus alles open gezet, na langzaam dichterbij komen alle vakjes leeg. Kyra is nu zo ver dat ze wel snapt dat de flapjes open kunnen, maar weet nog niet hoe je het doet als de vakjes echt dicht zitten. Wat een verschil van hond.

We laten Klaus nu ook wat meer uit de kamerkennel als we thuis zijn, hij kiest dan vaak om in de gewone bench te gaan, maar nu hij wat meer vrijheid krijgt, af en toe een spel, zien we dat hij weer vrolijker wordt. We hadden natuurlijk ook een grotere kap gehaald en wat denk je hij duwt de kap tegen de poot en kan alsnog iets bij de poot komen om te likken. Gelukkig helpt ook de honingzalf erg goed en is het likken nu over. Kap weer af en meneer begint nu aan de laatste fase.

De volgende blog komt nu echt na de uitslag van de foto’s.

Revalidatie Klaus. We gaan vandaag week 6 in van de revalidatie van Klaus na de kruisbandoperatie. Klaus doet het hartstikke goed. Mokt niet in zijn kamerkennel, maar ligt daar heerlijk te slapen. Oké, soms verveelt hij zich en dan moet het dekbed wat erin ligt het ontgelden. Als ik aan hem vraag: “Heb je wat kapotgemaakt?” kijkt hij mij aan van “Ik weet echt niet waar je het over hebt,” haha. De verveling proberen we tegen te gaan met een Kong, snuffelmat of een heerlijk bot van de biologische runderboer. De snuffelmatten heb ik ooit van een zalikas vrijwilliger gekocht en beide honden vinden het heerlijk om te doen. Maar verder doet hij het heel goed in zijn kamerkennel. De oefeningen gaan redelijk, hij vindt het nog steeds stom en hangt ook nog steeds in zijn lijn.

Week 5 en 6 betekenen verder kunnen lopen, gelukkig. Klaus mag nu 20 minuten lopen 2 tot 3 keer per dag aan een korte lijn. De korte lijn had ik al gemaakt voor Kyra toen zij geholpen was en doet nu ook weer goede dienst. De eerste dag was 1 keer 20 minuten echt wel genoeg, halverwege de week zijn we naar 2 keer per dag gegaan. De andere wandeling is meestal iets korter, maar dat is meer omdat meneer vindt dat hij wel weer terug kan. O, en als het regent is het nog geen 10 minuten, dan is het plassen en terug haha. Voor week 6 moest ik een filmpje maken van het lopen van Klaus en dat naar de arts in Beneden Leeuwen sturen. De arts vindt dat Klaus uitstekend loopt, hoeven niet echt op controle te komen en kunnen een afspraak gaan maken voor week 10. In week 10 wordt er dan een controle röntgenfoto gemaakt om te kijken of het er aan de binnenkant net zo goed uitziet als aan de buitenkant. Als dat het geval is, zijn we klaar en is Klaus weer helemaal de oude. Maar ja, zo ver zijn we nog niet. Op naar week 7 en 8.

We zijn bijna klaar met de 2e week therapie van Klaus. We mogen 2 tot 3 keer per dag 5 minuten met een korte lijn langzaam lopen. En de strekoefeningen met zijn been 2x per dag. Die 5 minuten zijn wel een dingetje; Klaus vindt het echt onzin en vindt dat hij best langer kan. Dat toont hij dan ook door zich schrap te zetten. Tja, maar zo meeslepen kan en mag niet, dus geregeld horen mensen mij zeggen: “Kom op, Klaus, doe niet zo moeilijk, we gaan deze kant op. Nee, je mag nog niet zo lang, kom nou!” Uiteindelijk loopt hij met een beetje dwang dan gefrustreerd mee, en als hij dan nog niet geplast heeft, gaat hij terug naar huis mokken. Hij gaat inmiddels gewoon op zijn geopereerde poot staan om te plassen en wisselt dat ook af, dus het heen en weer laten wiebelen van Klaus slaan we over; meneer wiebelt zelf wel. Ook het strekken en buigen doet hij zelf regelmatig, dus deze fysieke oefeningen hoeven wij niet met hem te doen.

Met oud en nieuw waren we naar een hotel gegaan. Kyra, die het spannend vindt, kijkt rond maar durft niet op het balkon. Onze Klaus denkt dat hij niets aan zijn poot heeft en voordat wij het in de gaten hebben, loopt hij naar het balkon (de bench moest nog opgezet worden) en springt op om de voorpoten op de rand van het balkon te zetten om er overheen te kijken. “Klaus!! Niet doen!!” Hij kijkt ons aan van “wat is er aan de hand”. Pff, wat een hond. Snel de bench neergezet en meneer eigenwijs erin gedaan. Gelukkig vindt Klaus de bench prima, even het kleed verbouwen totdat hij het goed vindt en dan lekker liggen.

De volgende dag gaan we naar huis. De bench moet ook opgeklapt worden natuurlijk. Ja hoor, nog geen seconde eruit en hij vindt dat hij toch even op het bankje moet springen, want ja dat kan toch best? “KLAUS!!!”, “Huh, is er iets? Ik kan dat toch?” Snel wat erop leggen voordat hij weer wat verzint. Het ging gelukkig allemaal goed, maar ojee als het mis was gegaan, en meneer is zich uiteraard van geen kwaad bewust. Haha. We zijn weer thuis en deze week is bijna voorbij; op naar week 3.

Onze Klaus heeft de kruisband bij zijn rechterknie gescheurd. We waren aan het wandelen in het bos; beide honden lopen niet los maar aan een lange lijn. Klaus liep achter, dat doet hij wel vaker, maar dit keer kwam hij niet naar voren toe. Toen ik keek, zag ik dat hij zijn rechterachterpoot optrok en er niet meer op ging lopen. Thuisgekomen zijn zijn voetzolen nagekeken en schoongemaakt, want ik dacht nog dat hij ergens in was gelopen. Maar nee, niets te vinden. Na even te hebben aangekeken, heb ik toch maar contact gezocht met onze dierenarts Marleen. Zij heeft hem nagekeken en kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk de kruisband is. Dus zei Marleen, nou, je mag weer helaas. Kyra was namelijk in januari de pineut met een gescheurde kruisband.

Helaas merk je dat altijd als het al te laat is. Een kruisband scheurt eigenlijk nooit in één keer. De band is een soort kabel en scheurt steeds een draadje af. In dit geval heeft dat ook nog eens de artrose die Klaus al had extra getriggerd, waardoor die veel ernstiger was geworden. En dan komt de fatale misstap en scheurt hij helemaal.

We hadden de keuze om naar Beneden Leeuwen te gaan of dichterbij ons in de buurt een Evidensia-kliniek. Voor ons was de keuze niet moeilijk; nooit willen wij naar een Evidensia-kliniek. Je betaalt niet alleen de hoofdprijs, maar je bent ook verplicht papieren te tekenen waar onder andere in staat dat je hen toestemming geeft om jouw huisdier, als zij vinden dat het dier niet meer te redden is, zonder jouw toestemming mogen laten inslapen. Nooit gaan wij daarvoor tekenen.

Dus op naar Beneden Leeuwen. We zijn daar al eerder geweest voor Kyra, die toen ook een kruisbandoperatie moest ondergaan. We werden daar ontvangen door de dierenarts die gespecialiseerd is als orthopeed. Ook hij heeft Klaus onderzocht en kwam al heel snel tot dezelfde conclusie als Marleen.

Er werd een afspraak gemaakt wanneer Klaus geopereerd zou worden en we kregen de mededeling dat Klaus alle weken van revalidatie (totaal 12 weken) niet in een bench mocht, maar in een kamerkennel moest omdat hij nu eenmaal wat groter is dan Kyra en een kap op moest. Hij moet iets kunnen lopen, zitten en liggen. Overal moest tapijt liggen in huis waar Klaus loopt als hij naar buiten moet, zodat hij nergens kan uitglijden. Het is alle weken rust in de kamerkennel en alleen eruit om te plassen en poepen en voor revalidatie.

Wat zijn we weer blij dat we verzekerd zijn voor al onze dieren. Begin dit jaar was de operatie van Kyra €2000 en nu voor Klaus, die een zwaardere operatie kreeg, €2100. En dan te bedenken dat mensen uit het westen naar Beneden Leeuwen komen omdat het daar zonder vooronderzoek en nazorg €3500 kost, dus is het nog niet eens duur. Maar ja, je moet het wel even neerleggen; gelukkig hoeven we door de verzekering maar 20% te betalen.

We konden gelukkig de kamerkennel via hen lenen, want die wil je ook niet moeten kopen. 8 december was de dag dat Klaus geopereerd werd.

Je hebt 2 soorten operaties. De TTA RAPID, die heeft Kyra gehad. Dan wordt er een soort korfje geplaatst en daar groeit weer bot doorheen. Omdat Klaus ouder is en daardoor minder snel zal herstellen en de bespiering minder is geworden (net als bij oudere mensen) was dat geen optie en kreeg hij de TPLO-operatie. Hier vind je de uitleg over beide operaties: Link

‘S middags brachten we Klaus en ’s avonds konden we hem weer ophalen. We kregen medicijnen mee en een heel schema voor de revalidatie van Klaus, die na 2 weken rust 10 weken gaat duren. En het mobiele telefoonnummer van de arts, zodat we foto’s en filmpjes kunnen sturen en vragen kunnen stellen. Voor nu heeft Klaus er 2 weken opzitten en zijn zijn hechtingen verwijderd door Marleen. We moesten eerst een foto en filmpje sturen naar de arts in Beneden Leeuwen, zodat hij kon beslissen of we naar hem moesten gaan of dat Marleen het mocht doen. Hij was gelukkig zeer tevreden; de wond zag er goed uit en hij liep al goed. Dus gelukkig werd het nu een kort ritje en voor Klaus was er zoals altijd voor het onderzoek stukjes worst en erna ook. De bofkont.

Nu is onze Klaus een Roemeense kruising berghond en zo eigenwijs als de nacht. Hij wil niet in de buurt zijn behoefte doen en alleen als hij echt moet. Dat betekent dat we op hele andere tijden hem laten plassen en poepen en in de auto meenemen waar meneer vindt dat het een goede plek is. Hij mag nog niet wandelen, dus het is neerzetten en dan moet hij wat doen. Nou, daar denkt hij heel anders over; hij moet eerst wat lopen en draaien en dan als we geluk hebben is meneer tevreden. Tja, dat was met Kyra, ons Bulgaars herdertje, wel veel makkelijker; die zetten we ergens neer en deed haar behoefte.

De goede kant is dat Klaus heel veel rust heeft, en dat is natuurlijk perfect voor zijn herstel. We gaan nu de therapie thuis in.

Maar daar vertel ik volgende week over. Zijn jullie net zo benieuwd hoe onze Roemeen dat gaat vinden als wij? Blijf ons dan volgen.