Het verhaal van Max en zijn ‘pech-poten’

We zagen Max voor het eerst tijdens een kijkdag in mei 2017. Hij was een stoere, koddige pup van ruim 4 maand met een flodderig staartje en dikke poten. Terwijl wij rustig alle puppy’s die er rond liepen bekeken, bleef hij ons opzoeken en vielen we als een blok voor zijn enthousiasme.

Max ging met ons mee naar huis en was al snel aan zijn leventje in ons gezin gewend. Buiten waren veel dingen nieuw voor hem en ook best spannend. We lieten Max daarom rustig op afstand kijken om te wennen en dat deed hem goed. Hij ging naar de puppycursus en was daar de oudste en de rustigste van het hele stel. Ondertussen groeide hij flink.

Eerste Tegenslag: Elleboogdysplasie

Na een paar maand merkten we dat Max wat mank liep met zijn rechter voorpoot. Ook stond hij stijf op uit zijn mand. De dierenarts dacht eerst aan groeipijn en Max kreeg hiervoor medicatie. Dit leek even aan te slaan, maar de mankheid kwam terug en nam zelfs toe. In december werden er foto’s gemaakt. We schrokken best van de uitslag: elleboogdysplasie. We werden doorverwezen naar een speciale dierenkliniek. Hier werd een mri-scan van zijn beide voorpoten gemaakt. In de rechterelleboog zaten wat losse deeltjes bot en de ellepijp en spaakbeen groeiden ongelijk op.

Eind januari werd Max geopereerd en ’s avonds mocht hij weer mee naar huis. Max kon nauwelijks lopen en zat onder zware pijnstillers. Toen begon zijn herstel: verplichte mandrust en 6 keer per dag een klein stukje lopen. We wisten al dat hij bang was om in een bench te gaan en hadden hierover met onze dierenartsassistente gesproken. Ze stelde voor om Max in een houten kinderbox te laten herstellen.

Een paar weken voor zijn operatie hebben we deze neergezet en er speelgoed en lekkers in gelegd om hem te laten wennen aan zijn nieuwe slaapplek. Nieuwsgierig ging hij er telkens iets langer in, tot hij er uiteindelijk rustig in ging liggen slapen. Af en toe draaiden we de opening naar de muur, zodat hij er aan wende dat hij er niet vrij uit kon lopen. Max herstelde goed, maar we merkten dat de verveling bij hem toesloeg. Hij had nauwelijks nog hondencontacten en leek erg verdrietig. We reden hem daarom af en toe in een karretje naar een veldje waar zijn vriendjes waren, zodat hij even kon neuzen. Thuis puzzelden we met Max en dat vond hij erg leuk! Het maakte zijn koppie moe en hij oogde tevreden.

Op Zoek naar Alternatieve Behandelingen

Op aanraden van Danielle gingen we naar een dierenfysiotherapeut om Max zo goed mogelijk te laten herstellen. Hij kreeg hier een combinatie van magneetveldtherapie (voor herstel op celniveau) en hydrotherapie (onderwater loopband) om zijn spieren te versterken. Inmiddels leek zijn achterkant te zwabberen tijdens het lopen, zakte hij soms door zijn achterpoten en stond hij na het slapen weer stijf op uit zijn mand. Röntgenfoto’s lieten zien dat Max helaas ook heupdysplasie en atrose (slijtage van kraakbeen) had. De dierenarts stelde voor om hem dagelijks een onderhoudsdosis Metacam (een NSAID) te geven.

Dit voelde voor mij niet goed voor zo’n jonge hond, omdat dit ook schade aan andere organen zoals de maag en lever kan geven op termijn. Via de facebookgroep ‘atrose bij honden’ las ik veel over zowel reguliere als alternatieve middelen en methoden. We zijn toen met Max naar een holistische dierenarts gegaan en overgestapt op natuurlijke middelen en af en toe acupunctuur.

Om de juiste mix van medicatie te vinden voor Max is dit vastgesteld met behulp van een biotensor. De middelen mengde ik vervolgens door zijn vers vlees. De fysiotherapie is verlengd, om de spieren van de achterhand verder te versterken, als steun voor de achteruitgaande heupkommen. Ook schaften we een orthopedische matras aan om Max zo comfortabel mogelijk te laten liggen en een hondenjas voor wandelingen op koude dagen (ter bescherming van kou op de gewrichten en nieren). Verder hielden we zijn gewicht goed in de gaten: elke kilo teveel is extra belastend voor zijn gewrichten en laat de pijn toenemen.

Max ging langzaam vooruit, werd gespierder en was vrolijk en uitgelaten. Hij kon zelfs af en toe loslopen en spelen met andere honden. De blijheid in zijn ogen en plezier in zijn bewegingen was ontroerend om te zien. Hier hadden we het voor gedaan! Er volgden een paar redelijk rustig jaren, waarbij we heerlijke boswandelingen maakten en zijn medicijnen af en toe lieten bijstellen. We wisten inmiddels dat broze nagels ook betekende dat de botten brozer werden en gaven Max dan als extra middel kiezelzuur(Silicium). Ook gaven we een goede cbd-olie bij pijn.

Tweede Tegenslag: Gescheurde Kruisband

Najaar 2021 ging het opnieuw mis: Max liep los en kreeg de dolle 5 minuten op een zandige ondergrond. Hij rende zigzaggend en toen ik hem bij me riep, zag ik dat hij mank liep met zijn rechterachterpoot. Er zijn röntgenfoto’s van zijn knieën gemaakt. De voorste kruisband van zijn rechterknie was gescheurd en moest geopereerd worden. Uitstel was geen optie, omdat door het slechte lopen zijn heupen versneld achteruit zouden gaan door toename van de atrose. De orthopeed gaf aan dat de linkerknie binnen 2 jaar geopereerd moest worden.

Er werd een TTA-operatie ingepland. Hierbij wordt een implantaat aangebracht dat als doel heeft het naar voren verplaatsen van de aanhechting van de kniepees, zodanig dat de voorste kruisband niet meer overbelast wordt. Als voorzorgsmaatregelen knipten we zijn nagels kort, verwijderden zoveel mogelijk haar tussen zijn voetzolen en dekten de laminaatvloer af met vloerkleden. Dit deden we om uitglijden na de operatie te voorkomen. Tijdens de operatie bleek een schroef dol te draaien in het bot. Het bot is op deze plek broos en er werd een biopt afgenomen. Gelukkig geen botkanker, maar wel toegenomen atrose.

Opnieuw begon een lange revalidatieperiode, die ik vanwege de Coronaperiode volledig thuis doorbracht en mooi combineerde met de revalidatie van Max. Ons mannetje liep 6 keer per dag 5 minuutjes aan een zeer korte lijn en in een ‘oude mannen tempo’, om hem te dwingen zijn rechterachterpoot te gebruiken. Ook mocht hij niet van trottoirbanden aflopen. Tegen de pijn en ontstekingen kreeg hij tijdelijk reguliere geneesmiddelen. Max deed het supergoed en we waren (en zijn) ontzettend trots op hem! Hij bouwde in 8 weken tijd op naar 6 wandelingetjes van 20 minuten.

Ook startte hij weer met fysiotherapie. Dit keer een combinatie van losmasseren, lasertherapie en hydrotherapie. We bouwden dit langzaam af van 1 keer in de week naar 1 keer in de maand. Ook ging mijn zoon voorzichtig hardlopen met Max, onder begeleiding van de fysio en volgens een heel rustig schema. Een aangelijnde, rechtlijnige beweging helpt Max bij spieropbouw en dan zou op termijn de fysio worden stopgezet. Tussendoor werden zijn medicijnen opnieuw uitgepeild met de biotensor en bijgesteld.

Derde Tegenslag: Gescheurde Kruisband aan de Andere Knie

Begin 2023 merkten we dat Max links achter mank en stijf liep: het moment voor de 2^e kruisbandoperatie was aangebroken. We wisten inmiddels dat ons weer een intensieve periode te wachten stond en ik regelde met mijn werk dat ik de eerste 8 weken zoveel mogelijk vanuit huis mocht werken om de 6 wandelmomentjes met Max te kunnen doen. Opnieuw gebruikte Max zijn geopereerde poot al snel weer na de operatie.

Fysiotherapie werd weer wekelijks ingepland. Max pakte het weer goed op en gaat inmiddels eens per 3 weken naar de fysio. Hij lijkt pijnvrij en stabiel en krijgt alleen nog ondersteunende middelen. Voor hem betekent dit: glucosamine, msm en chondroitine, groenlipmossel, chinese kruiden en een celzoutencombinatie. We gaan binnenkort weer starten met hardlopen en over van lopen aan een 3 meter lijn naar af en toe een 8 meter lijn. Als dit allemaal goed gaat, dan kan Max op termijn weer stukjes loslopen in rustige gebieden. Voor mindere dagen hebben we altijd pijnstilling in huis en een laserpen om stijve of pijnlijke plekken te behandelen.

Max’s Doorzettingsvermogen en Onze Sterke Band

Ik heb in de afgelopen jaren veel bewondering voor Max zijn doorzettingsvermogen gekregen. In 2018 zat ik zelf 2 keer in het gips en weet daarom hoe lastig het is om niet mobiel zijn, pijn te hebben en om de moed erin te houden. Zoals ik Max troostte en aanmoedigde tijdens zijn revalidatieperiodes, zo was Max er ook voor mij toen ik het nodig had. Hij kwam dan naast me staan en legde zijn kop op mijn been, keek me meelevend aan of gaf me een extra lik. Ik denk dat onze band hierdoor nog sterker is geworden en dat we samen extra genieten van de goede periodes. Ik hoop dat Max nog heel lang bij ons blijft en we samen nog veel mooie wandelingen gaan maken.