Verhaal van een baasje – Maxx

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs. Vandaag het verhaal van Maxx: Een vrolijke ontmoeting.

Het verhaal van Maxx.

Verliefd worden op een foto, dat gebeurt mij niet zo vaak. Je zou het aan de hand van de vorige blogs niet denken, maar van al die honden die ik de afgelopen jaren voorbij heb zien komen waren er maar een paar waarvan ik dacht, JA! Donna was er daar een van, Sam een tweede, en ook Maxx valt in die categorie.

Hoewel het verhaal van Maxx misschien minder bijzonder is, is hij zelf dat zeker niet.

De eerste kennismaking

De eerste foto van Maxx die ik te zien kreeg was een foto van ARS uit Bulgarije. Hij werd ons aangeboden als optie voor het transport. Leuke, jonge, actieve hond. Net een jaar oud. Die gingen we natuurlijk wel nemen, want die hebben we zo geplaatst. Toen ik de foto zag, was het eerste wat ik dacht, jeetje wat lijkt hij op Sam. Op de foto die we toegestuurd kregen, leek hij namelijk sprekend op Sam, toen deze net in Nederland was. En ook nu krijg ik regelmatig nog de vraag of de twee heren broertjes zijn.

Maxx, toen heette hij nog Twiggy, kwam mee op het transport. Tijdens de kennismakingsdagen bleek hij inderdaad een superleuke, sociale en aanwezige hond te zijn. Maar niemand nam hem mee. Hij ging met een gastgezin mee naar huis, en verbleef daar een weekje. In het weekend er na kwamen er weer een aantal mensen kennismaken. Hier was ik ook weer bij. Aan Twiggy had ik gedurende de week regelmatig gedacht. Maar was dat wel wat voor mij, zo’n aanwezige, sociale hond. Mijn ervaring ligt vooral op het vlak van angstige en onzekere honden. Hoe zou ik het doen in de begeleiding van zo’n vrolijke stuiterbal?

Er kwamen een aantal mensen kennismaken met de overgebleven hondjes. Niemand kwam specifiek voor hem. Maar toen ze er eenmaal waren, bleek er toch wel iemand interesse in hem te hebben. Dat vond ik toch wel even lastig. Want ja, hij was toch wel erg leuk. De mensen met interesse wilden er nog even thuis over praten. Naar het gastgezin sprak ik uit dat ik hem zelf toch ook wel erg leuk vond. Er was maar een struikelblok. Ik had geen idee hoe hij met katten overweg zou gaan. Dit was vanuit Bulgarije ook niet bekend.

Mee naar huis

Het gastgezin stelde voor dat ik hem die zondag mee naar huis zou nemen. Mocht het niet gaan met de katten, dan konden we hem de volgende dag plaatsen bij de mensen die interesse hadden, of kon hij weer terug naar het gastgezin. Mocht het wel goed gaan, dan kon ik besluiten dat hij kon blijven.

Zo gezegd, zo gedaan. Hij ging mee in de auto. Vond hij leuk, al moest hij wel regelmatig even laten horen dat hij er nog was.

Thuis heeft hij kennis gemaakt met de andere honden. Dat ging verrassend goed. Sam moest wel even laten weten dat het heus zijn huis is, en zijn teven, maar daar trok Maxx zich weinig van aan. Daarna ontdekte hij de katten, die voorzichtig weer naar binnen kwamen. Mijn katten zijn wat dat betreft een goede graadmeter. Als zij het niet vertrouwen, komen ze niet binnen. Een voor een druppelden ze de woonkamer binnen, en maakten kennis met Maxx. Natuurlijk was hij opgewonden, maar hij gedroeg zich boven verwachting goed. En daarmee was voor mij het besluit wel genomen.

De volgende dag informeerden we de geïnteresseerden dat hij toch bij mij zou blijven. (We hadden bij de kennismaking wel gezegd dat dit een optie was).

Wennen was het wel, voor ons allemaal. Maar wat heeft hij ons ook veel gebracht. Door zijn vrije open karakter en zijn jeugdige onbezonnenheid liet hij mijn andere honden zien dat dingen waar zij soms erg bang voor zijn, toch helemaal niet zo eng blijken te zijn. Hij gaat overal op af, wil met iedereen kennis maken en vind alles leuk. Dit enthousiasme zetten we op de training om in actie, hier heb ik ook een blog over geschreven. Wil je hier meer over lezen, klik dan hier.