Verhaal van een baasje – Timber

Hallo allemaal!
Mijn naam is Timber en ik mag van mijn bazinnetje (mama Daan noem ik haar 😊) een verhaal vertellen over hoe ik vanuit Bulgarije naar Nederland ben gekomen.
En natuurlijk over hoe het sindsdien met mij gaat.

Nou..heb je even!??  Daar gaan we dan!

Mijn naam is dus Timber maar iedereen in mijn roedel noemt mij Timmie.

Ik word in november 9 jaar en woon sinds 2015 bij mijn mensenmama en haar roedel.

In april 2015 ben ik op verzoek van mijn mama naar Nederland gekomen. Toen ze een foto van mijn 5 maanden oude koppie zag was ze op slag verliefd!! Ze had toen nog niet eens door dat ik een speciale hond ben… ik ben zoals de mensen dat noemen gehandicapt of beperkt want ik heb maar 3 pootjes èn een kippedijtje (zoals mama het altijd vol liefde zegt!)

Maar het gekke is …ik ben niet beperkt! Ik ben zo geboren en weet dan toch niet beter!? Ik red me er prima mee en ren bijvoorbeeld veel harder dan de rest van de roedel!

Eat my dust I say 🤣

Timber als pup, en tijdens de kennismaking,

Ik woon dus zoals gezegd al 8 jaar in Nederland. Toen heb ik het toch best moeilijk gehad voor wat het wennen aan mensen betreft. Ik had het er niet zo op want tja mensen zijn niet te vertrouwen!?

Samen met mijn broer en zus kwam ik van de straat, en volgens mama kan het, gezien mijn gedrag richting vreemden, niet anders dan dat ik daar flink wat heb meegemaakt.

Mijn eigen roedel was al snel vertrouwd en ik week van dag één niet van mama’s zijde. En nog hoor! Ze noemt mij niet voor niets haar schaduw!

Nadat ik een jaar lang het alleenrecht op alle knuffels en aandacht had gehad kwam er een nieuw mormel in huis! Karma kwam vanuit Spanje bij ons wonen. We zijn niet echt dikke vrienden maar we tolereren elkaar (kunnen niet met en niet zonder elkaar)laten we maar zeggen. Net als een mensen broer en zus dus…

Karma is net zo oud als dat ik ben maar dat is me een slome joh! Die is niet vooruit te branden. Ik mag daar van mama niet om lachen want Karma komt ook vanuit een ellendige situatie en ze is lichamelijk op!

Nou ja… kan zij dus ook niets aan doen. Ik probeer mijn driepotige pas maar wat aan haar geslenter aan te passen. Al is het dan lastig voor mij om m’n balans te houden 🫣

Ook is er een kat in huis gekomen. Meiske noemen ze haar… Dikkerd had ook goed gepast vind ik persoonlijk! Ach ze is wel lief hoor en we kunnen het toch best goed met elkaar vinden .

Karma en Meiske, de medebewoners.

In die 8 jaren dat ik hier woon ben ik enorm gegroeid. Het heeft lang geduurd voordat er mensen binnen konden komen zonder dat ik bang werd en ging uithalen. Maar met veel geduld vanuit mijn roedel naar mij toe en vele malen tegen de bezoekers vertellen dat ze mij vooral moesten negeren totdat ik uit mezelf naar hen toe kwam is het toch nog goed gekomen! Met als klap op de vuurpijl  pas nog een tuinfeest met heel veel mensen en ik… ik was relaxed en heb mijn roedel alleen al blaffend gewaarschuwd als er nog meer visite voor de deur stond!

Knap hé!? Mama was zo trots op mij! En ik natuurlijk ook een best heel erg op mezelf 😉

Ik heb nu geleerd dat ik niet bang hoef te zijn en relaxt kan gaan slapen als er visite komt!

Wat heb ik toch een heerlijk leven in een fijne mensenroedel gekregen. Mijn eigen gouden mandje. Al moet ik die met Mormel en Dikkerd delen! Niet zeggen dat ik ze zo noem hé!? Krijg ik nog aan de stok met ze ook 🤣

Nou dit was even in het kort mijn verhaal…

Timber de 3 potige (en een kippedijtje😊) uit Bulgarije die zijn gouden mandje in Nederland heeft gevonden!

Veel lieve groetjes een snuffies aan alle zalikas honden en hun mensenroedels!!

Timmie

Timber als prachtige volwassen vent.

Verhaal van een baasje – Harry

Hallo allemaal,

Ik werd door Daniëlle gevraagd of ik iets wilde schrijven over onze Zalikashond Harry.

Heel graag natuurlijk, vooral ook omdat ik dan met jullie kan delen hoezeer wij van en met Harry genieten.

Wij hebben Harry in 2018 als 4 maanden oude pup op mogen halen. Hij stond op de site van Zalikas als volgt beschreven: “Harry is een superlieve zachtaardige schat. Alhoewel hij de grootste is van het nest, is hij duidelijk het ‘sukkeltje’ van het nest.” Maar eerlijk gezegd waren we eigenlijk al meteen verkocht toen we zijn puppyfoto zagen. Dus sukkeltje of niet, Harry wilden we als ons maatje.

Harry is naar mensen toe inderdaad een hele superlieve en zachtaardige hond. Maar het stadium van “sukkeltje” is hij toch echt wel ontgroeid. Hij is beschermend naar ons en wakend over zijn eigen heiligdom, de tuin bij ons huis. Vooral als er een duif, eekhoorntje of nog erger, een kat in rond paradeert. Het ongeloof van Harry dat zo’n beestje het lef heeft om dat in “zijn” tuin te doen is onbeschrijflijk groot en dat laat hij dan ook zeker merken! Nek- en rugharen recht overeind, staart omhoog (nog steeds wel met een mooie krul er in) en er komt zelfs bijna stoom uit zijn oren. Gelukkig duurt de ophef altijd maar eventjes. Hij is daar goed in te begeleiden en kruipt vervolgens weer gezellig tussen ons in op de bank.

Onder andere omdat Harry een grote hond is op hele hoge stelten en hij het heerlijk vindt om als een dolle rond te rennen, hebben wij in 2023 besloten om vanuit Tilburg, uit de stad te gaan verhuizen. We wilden de natuur in, een grotere tuin waar Harry én wij ons ei in kwijt zouden kunnen. En wat hebben we een geluk gehad! We hebben een huis in België kunnen kopen op 50 meter afstand van de bossen. En met een heerlijk ruime tuin helemaal rondom het huis.

Maar hoe doe je dat dan met een verhuizing, hoe laat je je hond wennen? Wij hebben er voor gekozen om vóórdat we echt konden verhuizen al een paar keer met Harry naar het huis te gaan. Hem daar bij het huis te laten snuffelen en rondkijken en in de omgeving paar keer een lekkere wandeling in de bossen gemaakt. Om de grootste onrust van het werkelijke verhuizen voor Harry zo klein mogelijk te houden hebben we hem tijdens de verhuizing zelf naar zijn opvang gebracht. Na 2 dagen hebben we hem weer opgehaald toen al het sjouwwerk al was gedaan, en hij zijn eigen herkenbare spulletjes in het nieuwe huis had.

We hebben samen met hem meerdere malen door het hele huis én de hele tuin gelopen. Zo dat hij zich veilig kon voelen bij het ontdekken van alle nieuwe ruimtes, nieuwe geluiden en de tuin. Hij heeft zijn eigen graafplek in de tuin gekregen. Daarvan wist hij al snel dat hij dáár mag graven en niet ergens anders. Niet dat dat altijd zo werkt hoor, want als hij zijn dolle 5 minuten heeft gaat hij uit baldadigheid soms ook wel eens ergens anders staan graven. Daarbij kijkt hij ons dan héél uitdagend aan. Maar gelukkig nooit in de bloemperken, hij snapt dat dat echt een brug te ver is!

Al heel erg snel voelde Harry zich zeer thuis en zeer op zijn gemak in zijn nieuwe omgeving.

Maar ik heb ook wel heel sterk het idee dat overal waar wij, zijn roedel zijn, Harry gelukkig is. En dat geldt omgekeerd zeer zeker ook. Wat een heerlijke hond is hij, hij heeft een sterke persoonlijkheid, heeft lol en plezier in het leven, luistert (meestal) prima en is super, maar dan ook echt superlief. Een maatje dat ontzettend veel geluk, liefde en gezelligheid in ons leven brengt. Zoals Daniëlle reageerde; “een heerlijk leven samen dus”.

Misschien nog een tip: als je naar het buitenland verhuist met je hond, moet je hem daar ook weer laten registreren. In België is het zo geregeld dat alleen de dierenarts dat voor je kan doen. Maar als hij eenmaal geregistreerd is in DogID (in België dan) kun je zelf het account onderhouden. De hond wordt met zijn chipnummer aan jouw naam gekoppeld. Bij een eventuele vermissing is dat heel belangrijk en handig.

Geniet allemaal van jullie heerlijke Zalikashonden!

Hartelijke groet,

Frank, Jet en Harry

Verhaal van een baasje – Julie

Julie komt halverwege 2019 bij mij in de opvang, na meerdere bijna bijt incidenten met bezoekende kinderen. Zij moet daarom weg bij haar baasje. Hier onder lees je mijn ervaring met Julie, en het verhaal van haar nieuwe baasje!

Het was gelijk al duidelijk dat Julie een enorm onzekere, angstige, maar ook heel lieve en zachtaardige hond is. Bij mij kwam zij in een kleine roedel, en dit ging vanaf het begin erg goed. Zij is vriendelijk en sociaal met de andere honden, en word direct geaccepteerd. Door de rust en regelmaat in huis, en het gebrek aan visite, kalmeert zij al snel. Vanaf dat punt zijn we langzaam weer gaan opbouwen. Af en toe visite ontvangen, en Julie daar bij leren dat zij daar niets mee hoeft. In het begin bleef zij in de bench, daarna kan zij in huis ook los lopen.

Vanwege haar onzekerheid rondom bezoekende kinderen kiezen we er voor haar niet bij mensen met kinderen te plaatsen. Hoewel ze de kinderen in haar vorige gezin heel leuk vond, vinden we dit risico toch te groot. Kinderen hebben nou eenmaal vaak vriendjes en vriendinnetjes op bezoek. Het duurde een poos voor we een geschikt gezin vonden voor Julie. In totaal is zij ongeveer 7 maanden bij mij geweest. In die tijd was er maar weinig interesse in haar, met name door haar angst.

Af en toe stellen we haar aan mensen voor, maar deze kiezen eigenlijk altijd voor een andere, makkelijkere hond. Tot dat ene stel langs komt. Een kennismaking voor een andere hond, waar geen match mee is. We stellen voor een kennismaking met Julie te plannen…

Hun verhaal lees je hier onder.

Wij hebben lang getwijfeld om een hondje in huis te halen aangezien zowel mijn partner als ik fulltime werken.

Beide zijn wij grote dierenvrienden, maar er komt natuurlijk veel meer bij kijken dan alleen maar gezellig in de zetel knuffelen met je trouwe viervoeter :)
Na lang twijfelen zijn we dan toch online beginnen kijken om een hondje te adopteren. Al snel kwamen we bij Mecho uit, een hond die verbleef bij Zalikas. Na het online intake formulier te hebben ingevuld, kregen we al snel reactie.
Eerst werd er een telefoongesprek afgenomen. Daarbij werd ons gevraagd wat zowel ik als mijn vriend van werk doen, in wat voor een omgeving we wonen, enzovoort. Het weekend daarop mochten we al komen kijken.

Op D-day zakten we vol enthousiasme af naar Zalikas. Aangekomen bleek dat wij niet de enige geïnteresseerden waren voor Mecho. Eerst kregen we een infosessie van de hondentrainer/ gedragstherapeut. Daarin werd ons algemene uitleg gegeven rond ‘wat heeft een hond nu precies nodig’, maar ook rond straathondjes aangezien de meeste honden geredde honden zijn.
Wij vonden dit zeer nuttige informatie, want ook al heb ik nooit anders geweten dan dat er honden bij mij thuis rondliepen, toch heb ik veel bijgeleerd uit deze sessie.

En dan mochten we Mecho ontmoeten samen met de andere mensen die voor hem gekomen waren. Al snel bleek dat wij niet de juiste match waren voor deze schat. Na even met de honden te hebben kennis gemaakt, werd er een kort gesprek afgenomen waarin werd gevraagd ‘wie zijn jullie’, ‘wat doen jullie’ & ‘wat zoeken jullie in een hond’. Ik vond dit super, omdat dit echt aantoont dat iedereen bij Zalikas echt alleen maar de beste thuis voor elke hond zoekt.

De dag daarop hebben we een mailtje gestuurd om te zeggen dat we, het gevoel hadden dat wij niet de beste keuze voor Mecho waren, maar dat we wel heel graag een hondje wilden adopteren.
Al snel kregen we een mail terug waarin men inderdaad zei dat wij niet de beste keuze waren voor Mecho, maar dat ze wel heel graag een hondje bij ons wilden plaatsen.
Een van de hondjes die ze wel bij ons zagen, was Julie. Of we nog eens wilde langskomen om haar te leren kennen? Uiteraard! Het weekend daarop dus terug naar Zalikas.

Julie zat al enkele maanden bij een ‘pleeggezin’ en was op zoek naar baasjes die vooral veel geduld met haar konden hebben. We hebben samen met haar – onder begeleiding van een vrijwilliger – mogen wandelen. Ook al kwam Julie niet meteen af voor aandacht en wou ze eigenlijk vooral rondsnuffelen, toch kwam ze al eens voorzichtig aan onze broeken ruiken.

Voor zowel mijn vriend als mezelf was het liefde op het eerste gezicht. Dit zou onze schat worden!
Ook Zalikas voelde aan dat wij een goede match voor Julie waren. De maandag na deze ontmoeting, was ze al bij ons. Ze werd bij ons gebracht door de gedragstherapeut. Hij nam echt de tijd om nog extra info te geven, onze vragen te beantwoorden, enzovoort. Er word ook een whatsapp groepje aangemaakt waarin we altijd vragen mogen stellen als we hulp nodig hebben.

Toen we eerst op Zalikas uitkwamen en online info rond deze organisatie opzochten, kwamen we redelijk wat negatieve reviews tegen, waardoor we eerst wat terughoudend waren.
Maar Julie adopteren is de beste beslissing ooit geweest. Zalikas wilt de beste baasjes voor hun honden zoeken, dus uiteraard vraagt dit wel wat tijd. Het is dus niet zo dat de hond waarop je oog valt, de hond wordt die je mee naar huis neemt. Alles staat in het teken van de honden, zoals het moet. Ik begrijp niet waar al de negatieve reviews vandaan komen want voor ons is het duidelijk dat Zalikas de honden op de eerste plaats zet.

Julie is een hondje dat altijd op haar hoede zal zijn. Ook na al 3,5 jaar bij ons te zijn, zijn er soms momenten dat haar onzekerheid het overneemt. Toen we haar juist hadden, heeft het even geduurd voor ze ons vertrouwde , maar ons geduld heeft geloond. Wandelen doet ze het liefste en het is geweldig om haar helemaal in haar element te zien, zeker als ze haar vriendjes tijdens een wandeling tegen komt. We zijn ongelofelijk blij met ons vosje!

Verhaal van een baasje – Pipa

Een aantal jaar geleden werd ik gegrepen door een “gevoel” met de naam ZALIKAS.
Zalikas, wat letterlijk betekent; Hij of zij geboren uit kracht.
En ik hoop dat u na mijn verhaal zult zeggen “Ik snap dat gevoel, dat heb ik ook !!”

27 mei 2018 een echte Hollandse lentedag, zonnetje, beetje wind, je ruikt; de zomer is in aantocht. Netjes 5 minuutjes te vroeg komen wij aan in Loerbeek bij Stichting Zalikas Opvanghonden. We gaan kennismaken met een hond, Pipa.

De oude boerderij oogt een beetje rommelig en verwaarloosd maar ik voel meteen dat de sfeer me pakt en dat het plaatje klopt …

Op het terras zit een groepje vrouwen, eromheen is het een gezellige bende van Puppy’s die dollen met elkaar en je ruikt de kenmerkende puppy geur over het hele terrein.

“We hebben een afspraak” roep ik over het hek, geen antwoord…

Nogmaals roep ik “we hebben een afspraak” Een van de dames kijkt op en zegt uiteindelijk ‘’ow Hoi” . Dit blijkt later Danielle te zijn, grondlegger van Zalikas.

Uiteindelijk na ongeveer een kwartier gewacht te hebben en meermaals geroepen te hebben,

( normaal gesproken was ik allang weggegaan, tegenwoordig ben ik degene waar mensen met regelmaat dat gevoel bij hebben ) voeren wij een gesprek van hooguit 3 minuten met Danielle en voel je de passie en liefde die ze in dit werk en de honden stopt.

Opnieuw dat gevoel waarin de sfeer me voor de tweede keer pakt…

Een paar minuten later zie ik de moeder van Danielle aan komen met aan een koordje een koppige, eigenwijze , slungelige net te magere hond en krijg ik dat koordje in m’n handen. Dan gebeurt er iets….

Die hond heeft een vibe, een karakter, een klik waar de vonken vanaf vliegen! en voor de derde keer voel ik dat iets me pakt ….

Nu een aantal jaren verder en inmiddels voorzitter van Zalikas, realiseer ik me wat het was dat gevoel in mij, die mooie lente dag in 2018 en wat het los maakte.

Het was ZALIKAS wat me toen heeft gegrepen en inmiddels velen met mij….

Verhaal van een baasje – Donna

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs.

Mijn eerste Zalikas hond, Donna.

Mijn eerste buitenlandse hond kwam niet van Zalikas, maar van een stichting die inmiddels niet meer bestaat. Zij was 1.5 toen zij bij mij kwam, en een zeer onzekere hond. Vanuit de stichting kreeg ik geen begeleiding of hulp helaas, dus heb ik alles zelf uit moeten zoeken. Na een poosje vond ik het toch wel sneu, een hond alleen terwijl ik soms best lange dagen weg ben. Daarom ging ik op zoek naar een hond erbij.

Verschillende sites worden afgestruind, zo ook marktplaats. En daar zag ik haar. Een advertentie van een prachtige 7 maanden jonge herplaatser teef. Ze moest weg uit haar gezin omdat zij te bang was voor de man des huizes. Een tijdje bleef ik naar de advertentie kijken. Volledig verliefd op dat leuke koppie, maar ja. 7 maanden was eigenlijk te jong.

Ik had met mezelf afgesproken dat een nieuwe hond ook weer minimaal een jaar moest zijn. Ik zette de advertentie bij mijn favorieten en keek elke dag even. En toen… toen was ineens de advertentie weg. SPIJT!!! Vreselijk veel spijt dat ik niet had gereageerd, ze bleef maar door m’n hoofd spoken, en nu was het te laat.

De volgende dag zat ik, nog steeds zeer teleurgesteld, opnieuw wat door marktplaats te snuffelen. En daar was ze weer! Met een vernieuwde advertentie en meer leuke foto’s! Direct heb ik een mailtje gestuurd. Dit ging mij niet nog een keer gebeuren, die hond moest van mij worden. In de mail schreef ik kort wat over mijn situatie en wat ik zocht in een tweede hond. Al vlot kreeg ik een mailtje terug met het verzoek een intake in te vullen. Dit deed ik, en een kennismaking werd gepland.

De kennismaking

Ik mag komen kennismaken bij het gastgezin waar Donna op dat moment verbleef. Aangezien ik op dat moment nog geen rijbewijs had, moest ik met het openbaar vervoer. Dit had ik van tevoren aan gegeven, en zou geen probleem zijn, ze waren daarmee te bereiken. Dit klopte ook.

Mij word geadviseerd een halsband, tuig en 2 lijnen mee te nemen (tegenwoordig verstrekt de stichting deze zelf, dit was toen nog niet). Maten werden doorgegeven en deze kwamen behoorlijk overeen met de maten van mijn andere hondje, Elba. Dus nam ik van haar wat spullen mee.

Eerst met de bus naar het station. Daarna bijna een uur in de trein, en vervolgens nog met de bus naar de locatie van het gastgezin. Al met al een aardige reis, maar dit had ik er wel voor over.

Eenmaal aangekomen bel ik aan, en word mij via de intercom gevraagd of ik voor Donna kom.  Na bevestigend geantwoord te hebben krijg ik bericht dat ze naar beneden komt om even samen te lopen. Na even wachten komt er een vrouw met een hondje het gebouw uit. Dit isoverduidelijk Donna, ik herken haar direct van de foto’s. Het is direct goed te zien dat ze angstig is, maar zij laat ook duidelijke signalen zien dat zij het wel in zich heeft om een band op te bouwen met iemand. Ze maakt regelmatig contact met haar gastgezin, en kijkt naar haar voor steun en sturing.

We lopen een rondje over de parkeerplaats, en ik geef Donna wat snoepjes. Deze neemt ze van mij aan. Daarna word ik mee naar boven gevraagd.

In de flat was het een drukke boel. Het huis word overspoeld door puppy’s, aangezien de dag er op een kijkdag is voor een heleboel pups. Vreselijk vond ik het, dat geef ik eerlijk toe. Al die drukke stuiterende pups die overal aan zitten, overal pisten en zich overal mee bemoeiden. Donna verdween onder de eettafel, maar bleef mij wel bekijken. Mij word een stoel gewezen, en gevraagd waarom ik Donna wilde, en niet bijvoorbeeld een van die leuke pups.

Ik heb ook daar eerlijk aangegeven dat ik die pups helemaal niet leuk vind, en Donna perfect bij mij paste omdat zij niet zo overdreven aanwezig is. Blijkbaar was dit voor Donna het goede antwoord.

De plaatsing.

Al snel word mij gevraagd of ik het inderdaad zie zitten met haar. Toen ik bevestigend antwoordde, werd mij het contract voor haar onder de neus geschoven, en kon ik deze invullen. Ze mocht met mij mee naar huis!

Na alle papieren ingevuld te hebben, passen we het tuig. Deze zit precies goed gelukkig. Met de bus, trein en nogmaals de bus gingen wij terug naar huis. Ondanks dat Donna een angstige hond is, en mij helemaal niet kende, ging het reizen in het openbaar vervoer verrassend goed. Je kon merken dat dit al eerder met haar gedaan was. Ze vond het wel spannend maar bleef er rustig onder. Aan het eind van de reis keek ze mij al telkens even aan, om contact te zoeken. Wat was ik trots op haar.

Thuis heeft zij kennis gemaakt met mijn andere hond. Dit ging al snel goed, en de meiden zijn tot op de dag van vandaag vriendinnetjes.

In de volgende blogs lees je meer over hoe ik vrijwilliger, en later ook gastgezin ben geworden. En hoe mijn andere Zalikas honden bij mij gekomen zijn.

Verhaal van een baasje – Sarah

Prachtige Sarah kwam bij Zalikas terug als herplaatser, omdat ze volgens haar eerste baasje “te groot” was geworden en “te veel verhaarde”. Sarah was erg onzeker en vond veel dingen spannend. Ook was zij bij terugkomst erg mager. Ze bleef een poosje bij ons om eerst op te knappen. Toen kwamen er mensen naar een kennismakingsdag, die als een blok voor haar vielen. Lees hun verhaal hier onder.

22 augustus 2020

Just happy to be there.

22 augustus 2020 , daar kwam ze dan Sarah de Bulgaarse dame vanuit Stichting Zalikas naar ons in Zuid Limburg. Die dag zal ik nooit vergeten.

Onze eerste kennismaking was bij Danielle in Loerbeek 2 weken daarvoor. Liefde op het eerste gezicht tussen Sarah en de toekomstige baasjes.
Voordat Sarah naar ons toe kwam werden we via de stichting Zalikas uitgenodigd om deel te nemen aan een zoom sessie die ging over buitenlandse honden, er namen veel mensen aan deel. Het was ook uiterst interessant. We kregen veel tips en uitleg over hoe om te gaan met buitenlandse honden. Ook werd er een groeps app aangemaakt voor verdere begeleiding thuis. Dit is fijn zo’n backup.

Sarah bleek echt een goudstuk op alle fronten. Ze had veel begeleiding nodig omdat ze een onzeker hondje was. Ze is een enorme knuffel kont, ze is aanhankelijk, ze loenst en ze snurkt nog harder dan de baasjes.

Sarah heeft veel geleerd in de afgelopen 3 jaar, van een super onzekere hond, naar een diva met veel persoonlijkheid. Af en toe nog haar onzekere momenten zoals een stadbus, en harde geluiden zoals vuurwerk. Maar dat mag de pret niet drukken.

We zijn erg blij met Sarah en hopen nog veel mooie jaren samen met haar door te brengen.

De baasjes van Sarah.
Peggy en Karin.

Sarah al weer 3 jaar gelukkig bij haar baasjes!

Onze eerste hond

He, he . Eindelijk was het zover. Na jaren na gedacht te hebben besloten we om een eerste hond in huis te nemen. Omdat er zoveel hondjes op een baasje zaten te wachten hadden we het idee om een volwassen hond uit een asiel te nemen. Na weken zoeken nog geen hond gevonden die wij bij ons vonden passen.

Toen zagen we op een website een Georgie staan. Hij was al volwassen, kon goed met katten enz. Hij leek ons wel wat. We hebben een intake bij Zalikas ingevuld en binnen een paar dagen werden we gebeld. Georgie bleek net een baasje te hebben gevonden, maar er waren nog meer leuke hondjes werd ons verteld. Er werden nog wat vragen gesteld over de gezinssituatie en woonomgeving. Wij zijn op de website gaan kijken en zagen toen Sunnie, hij leek ons ook heel leuk! 

We kregen een uitnodiging om 7 oktober kennis te komen maken. Er kwamen ook nieuwe hondjes vanuit Bulgarije en vooraf was er eerst een presentatie van de hondencoach werd ons verteld. Wij waren die zondag vroeg in de veren om op tijd in Loerbeek te kunnen zijn. Daar aangekomen hebben we vol interesse de presentatie gevolgd. Het was best wel druk en toen de bus met hondjes aankwam werd iedereen “ onrustig”. Heel veel bezoekers kwamen voor een puppy. Tijdens de kennismakingen hadden wij gezien dat er nog iemand voor Sunnie was. Hij was zo gek op haar dat we besloten hem als eerste de kans te geven. Wij hebben nog een stukje met Ollie gewandeld, dit bleek niet zo’n goede match te zijn.

Het was inmiddels een uur of 3, bijna iedereen was al naar huis en wij stonden nog te wachten (zonder hondje). Danielle vertelde toen dat Lilah er ook nog was, die zat binnen in het huis. Lilah was een beetje angstig en wantrouwend naar vreemde mensen. Lilah werd opgehaald en wij mochten een stukje lopen. Ondanks haar wat timide uitstraling voelden wij toch een mooie klik met haar. Na overleg werd “besloten” dat wij Lilah op mochten vangen als we dit zelf ook wilde. De vrijdag daarna zou Eise dan Lilah bij ons komen brengen. Spannend en leuk! 

Wij naar huis, de dagen daarna duurde zo lang! Eindelijk was het vrijdagavond en kwam Lilah bij ons. Ze vond het heel spannend, bleef in de bench en wilde ‘s avonds ook niet eten. De eerste dagen / weken hebben we veel contact met Danielle en Eise gehad. Ze zullen wel gek van ons geworden zijn, maar bleven heel geduldig luisteren en tips geven.

Doordat Lilah het zo spannend vond maakte ze een hoop herrie ( blaffen, grommen) als mijn man in de buurt kwam. Ze leek heel gevaarlijk maar dat was haar manier om duidelijk te maken dat ze niet wist wat ze moest doen (alleen wij wisten dat niet). De weken daarna ging het steeds beter. Na een week of 4 wilde Lilah ineens niet meer naar buiten. Help! Via de app contact gezocht en een afspraak in Nijverdal gemaakt. We zijn toen een stukje gaan wandelen waarbij we wat tips kregen hoe we dit op konden lossen. Je moet “gewoon” ontspannen lopen… Dat klinkt simpel, maar voor ons lastig omdat we totaal geen ervaring hadden met onze eerste hond.

Nu, een paar jaar later, is Eise nog een paar keer langs geweest voor begeleiding en gaat het steeds beter met Lilah. Wij zijn heel blij met haar en kunnen Lilah niet meer missen! We zijn samen nog dagelijks aan het oefenen om haar zelfvertrouwen nog verder te vergroten. Het gaat steeds beter met haar (en met ons). Wij hebben zelf ook heel veel geleerd over honden, hondentaal en over ons zelf.

Bedankt Zalikas dat jullie de goede match voor Lilah en ons gevonden hebben!

Sandra

Verhaal van een baasje – Yara

Je wil een hond? Leuk! Het is voor het hondenleven lang, he? En elke dag. Het liefst toch zeker wel twee keer een uur en nog twee kleinere rondjes. Een pup wordt groot, is dan nog steeds leuk maar wil je ‘m nog wel als ie niet meer ‘oooozooo cutie’ is? Het is ook af en toe dat ene drankje laten staan en op tijd naar huis gaan tijdens een gezellige avond. Het is dus ook je hondenkind wanneer er kindjes komen of juist uit huis gaan. Een buitenlandse/geredde hond? Dat is alles en nog meer wat ik al noemde met vaak een stressvol en/of trauma gerelateerd verleden.

Het is een hond met een andere taal. Vergeet dit alsjeblieft niet. Denk na voordat je een hond neemt. Het is niet altijd alleen maar leuk, het is niet altijd makkelijk, maar de hond is het wel elke seconde waard! Ben je nu nog steeds enthousiast? Top! Dan is Zalikas zeer zeker een geschikt adres om daar te gaan voor ‘adopt don’t shop’! Ga opzoek naar een leuk hondje die bij jou/jullie past en geef een viervoeter het leven dat ‘ie verdient!

Onze wensen

Wij zijn bij Zalikas terecht gekomen omdat we graag een hond wilden. We wilden graag een wat oudere hond of een ‘herplaatser’ omdat deze vaak minder kans hebben op een gouden mandje. Daarbij staat ons leven niet ineens een paar weken stil zodra we een hond in huis zouden nemen, dus het moest wel een hond zijn die in ons werkende leven past. Dit betekende dat we een hond zochten die rustig is in huis, al zindelijk was en ook alleen thuis kon zijn. Dat ze buiten nog wat sturing nodig had en natuurlijk weer moest wennen, vonden we niet erg.

Via wat zoeken en vergelijken, vonden we Zalikas en zagen verschillende hondjes die ons ‘op het plaatje en qua tekst’ aanspraken. We reageerden er op eentje, maar gaven in het intakeformulier aan dat we open stonden voor andere honden die zij – immers kennen zij de honden in het echt – aan ons zouden matchen op basis van onze ‘wensen’ en hun kunde. Al snel kregen we reactie en mochten we langskomen om kennis te maken met het betreffende hondje.

De kennismaking

Daniëlle legt met geduld en duidelijkheid hun werkwijze uit en is ook heel helder in wat voor hen belangrijk is: het welzijn van de hond en dus een goed thuis! Er was een klik met het hondje, dus werd er een huisbezoek gepland. Hierbij wordt er gekeken hoe je woont en wat mogelijke gevaren voor de hond zouden zijn (giftige planten, geen hek om een tuin, etc.). Echter bleek toch dit hondje minder goed bij ons te passen dan gedacht. Er werd met ons meegedacht en we werden gebeld dat er een herplaatser kwam die wellicht beter bij ons zou passen.

Nieuwsgierig als we waren, gingen we twee dagen later weer terug om naar deze hond te kijken. En daar was ze: onze Yara, al wisten we dat toen nog niet. Het beestje was mega bang, vond alles spannend en ik denk dat je je het beste voor je kunt zien als een verstarde zeester die graag terug ging naar de bodem van de zee om ongezien daar te gaan liggen. Maar! Ze reageerde wel. Er was dus een klik. We mochten een rondje met haar lopen (met goede tips en instructies) en zo werd Yara die dag onderdeel van ons gezin.

En daar begint het nieuwe avontuur. Een Bulgaars hondje, nog net geen 1 jaar oud, als pup naar Nederland gehaald, al bij een ander gezin gewoond, toch afstand van moeten doen vanwege persoonlijke omstandigheden en dan weer van die nieuwe gezichten… arm beest. Maar ‘het is okay, Yara, echt! We zullen je alles geven wat je nodig hebt.’ En eigenlijk is dat alleen maar: rust, regelmaat, eten, een lekkere wandeling en liefde met aandacht op maat.

De thuiskomst

We namen Yara mee naar huis, het huis en wij/onze situatie waren immers al ‘goed gekeurd’ en kregen van Zalikas tips en informatie mee. Daarnaast krijg je een eigen groepsapp waar je al je vragen en opmerkingen in kunt delen. Uiteindelijk komt het allemaal neer op dat je doet wat binnen jouw/jullie huishouden past en wat aansluit bij de hond. Dus het is gewoon werken op maat. Maar een aantal dingen is essentieel: rust, regelmaat, doe een tuig om (als ze schrikken en de halsband vliegt af, ben je je hond kwijt) en zet het menselijke ‘ah wat lief, ik wil de hond aaien, kom maar, het is goed zo, hier, af, lig, naast, ik ben zo terug maar dan tot zo en blijf wel lief en niet op de bank’ uit. Alsjeblieft.

Zo’n hond is nieuw. De omgeving is onbekend. Prikkels krijgen ze al in overvloed door alle geuren en geluiden. En onze taal begrijpen ze niet; nog niet. Dat komt wel. Je lichaamstaal en hen vertrouwen geven, is echt the key. En tsja, daarvoor hebben we wat geduld nodig.

Een collage van de eerste periode van Yara

Hoe begeleid je je nieuwe hond

Biedt een hond rust en regelmaat! Beeld je in dat je als mens in een nieuwe omgeving komt. Je kunt dan, door middel van taal, nog veel uitleggen en uitgelegd krijgen. Een hond kan dit niet. Zet het menselijke ego opzij en laat de hond op eigen tempo aan dingen wennen. Ook hier geldt: niet alsmaar praten in ‘onze rare mensentaal’, maar wees duidelijk. Korte, zelfde commando’s, rustige lichaamshouding en structuur! Hierbij helpen de tips van Zalikas echt. Ookal vond ik ze als mens minder leuk.

Ik wilde graag allemaal verschillende bossen en stranden afstruinen met onze hond. Maar nee, in het begin is hetzelfde rondje zodat de plek vertrouwd raakt, echt belangrijk. In het begin is een korte lijn, zodat de hond niet het gevoel heeft dat ie de roedel moet leiden zonder dit te kunnen, essentieel. En een tuig, doe die echt om!

Al die tips van Zalikas zijn echt waardevol en nuttig. Maar je moet het zelf de tijd geven die je hond nodig heeft. Yara heeft vanaf dag 1 haar bench en we halen die niet weg. In het begin deden we deze zeker op gezette tijden dicht zodat ze zich veilig kon voelen en echt tot rust kon komen. Nu staat ie dag en nacht open, maar ze slaapt er nog steeds graag in. Wanneer ze iets spannend vindt, bijvoorbeeld visite, gaat zij naar haar plaats, ze kan dan op afstand ruiken en kennis maken en wanneer zij er klaar voor is, mag ze komen snuffelen, maar het hoeft niet.

Als ze iets aan het ontdekken zijn, laat hen dat dan doen op hun eigen tempo en manier. Ga niet ‘oh goed zo’ en hele zinnen ‘ratelen’, want zij snappen deze taal niet. Zij zullen eerder twijfelen aan of ze door mogen gaan en zo onderbreek je dus hun positieve nieuwe ontdekking. Wanneer Yara iets ‘nieuws’ deed (wat ook mocht), bijvoorbeeld over de rotsen aan het water lopen, bleven wij rustig er bij staan, keken wat ze deed en verder niets. Als ze dan naar ons keek, keken we rustig over haar heen zodat ze zich niet ‘aangevallen’ voelde. Wanneer ze echt onzeker werd, haalden we haar bij ons en gaven haar een aai of  gingen we even met een stok spelen; uit de spanning halen.

De toekomst

Yara is nog steeds aan het leren, terwijl wij haar nu ruim een jaar hebben. Wij zoeken nog steeds naar wat we voor haar, en vooral met haar, beter kunnen doen om angsten te overwinnen. Maar we snappen ook dat dit tijd nodig heeft en dat sommige dingen voor haar wellicht wel altijd spannend blijven, we weten namelijk niet wat het eerste jaar van haar leven gebeurd is. Wat we wél weten is dat ze bij ons veilig is. Dat zien we aan haar groei van het afgelopen jaar. Ze vindt nieuwe mensen spannend, maar ze knuffelt graag met ons. Ze heeft al zoveel stappen gezet en wij lopen op haar tempo mee. Voor ons uit mag ze ontdekken op haar tempo, maar naast ons loopt ze op een veilige plek en dat weet ze.

En verder, lieve mensen, geniet van en met je hond. Volg een cursus. Dit is leuk voor je hond, goed voor jullie band en geeft jou als baas handige tips. Maar doe het gedoseerd en dus niet allemaal tegelijk. Denk goed na waar je aan begint en durf te vragen. Zalikas kan je antwoorden geven en voor hen is het hun missie om de honden een veilige en liefdevol mand te bieden en vooral een forever home.

Vertrouw op hun ervaring, luister naar hun advies en wees kritisch naar jezelf. Sta open voor een hondje met een ‘gebruiksaanwijzing’, want eigenlijk heeft die hond je juist zo hard nodig. Zalikas zal je helpen, maar jij moet het zelf doen. En alles wat je daarvoor nodig hebt is: JA, ik wil een hond. JA, ik kan daar zorg voor dragen. JA, ik weet wat hierbij komt kijken. En JA, bij mij mag de hond tot het einde zijn.

Een collage van foto’s van Yara alweer 1 jaar bij ons