Al een aantal jaar ben ik werkzaam als vrijwilliger bij Zalikas. Ook ben ik 3 jaar gastgezin geweest voor met name herplaatsers. Hoe dit zo gekomen is, en hoe mijn Zalikas honden bij mij zijn gekomen, lees je in mijn blogs.

Mijn eerste Zalikas hond, Donna.

Mijn eerste buitenlandse hond kwam niet van Zalikas, maar van een stichting die inmiddels niet meer bestaat. Zij was 1.5 toen zij bij mij kwam, en een zeer onzekere hond. Vanuit de stichting kreeg ik geen begeleiding of hulp helaas, dus heb ik alles zelf uit moeten zoeken. Na een poosje vond ik het toch wel sneu, een hond alleen terwijl ik soms best lange dagen weg ben. Daarom ging ik op zoek naar een hond erbij.

De volgende dag zat ik, nog steeds zeer teleurgesteld, opnieuw wat door marktplaats te snuffelen. En daar was ze weer! Met een vernieuwde advertentie en meer leuke foto’s! Direct heb ik een mailtje gestuurd. Dit ging mij niet nog een keer gebeuren, die hond moest van mij worden. In de mail schreef ik kort wat over mijn situatie en wat ik zocht in een tweede hond. Al vlot kreeg ik een mailtje terug met het verzoek een intake in te vullen. Dit deed ik, en een kennismaking werd gepland.

De kennismaking

Ik mag komen kennismaken bij het gastgezin waar Donna op dat moment verbleef. Aangezien ik op dat moment nog geen rijbewijs had, moest ik met het openbaar vervoer. Dit had ik van tevoren aan gegeven, en zou geen probleem zijn, ze waren daarmee te bereiken. Dit klopte ook.

Mij word geadviseerd een halsband, tuig en 2 lijnen mee te nemen (tegenwoordig verstrekt de stichting deze zelf, dit was toen nog niet). Maten werden doorgegeven en deze kwamen behoorlijk overeen met de maten van mijn andere hondje, Elba. Dus nam ik van haar wat spullen mee.

Eerst met de bus naar het station. Daarna bijna een uur in de trein, en vervolgens nog met de bus naar de locatie van het gastgezin. Al met al een aardige reis, maar dit had ik er wel voor over.

Eenmaal aangekomen bel ik aan, en word mij via de intercom gevraagd of ik voor Donna kom.  Na bevestigend geantwoord te hebben krijg ik bericht dat ze naar beneden komt om even samen te lopen. Na even wachten komt er een vrouw met een hondje het gebouw uit. Dit isoverduidelijk Donna, ik herken haar direct van de foto’s. Het is direct goed te zien dat ze angstig is, maar zij laat ook duidelijke signalen zien dat zij het wel in zich heeft om een band op te bouwen met iemand. Ze maakt regelmatig contact met haar gastgezin, en kijkt naar haar voor steun en sturing.

We lopen een rondje over de parkeerplaats, en ik geef Donna wat snoepjes. Deze neemt ze van mij aan. Daarna word ik mee naar boven gevraagd.

In de flat was het een drukke boel. Het huis word overspoeld door puppy’s, aangezien de dag er op een kijkdag is voor een heleboel pups. Vreselijk vond ik het, dat geef ik eerlijk toe. Al die drukke stuiterende pups die overal aan zitten, overal pisten en zich overal mee bemoeiden. Donna verdween onder de eettafel, maar bleef mij wel bekijken. Mij word een stoel gewezen, en gevraagd waarom ik Donna wilde, en niet bijvoorbeeld een van die leuke pups.

Ik heb ook daar eerlijk aangegeven dat ik die pups helemaal niet leuk vind, en Donna perfect bij mij paste omdat zij niet zo overdreven aanwezig is. Blijkbaar was dit voor Donna het goede antwoord.

De plaatsing.

Al snel word mij gevraagd of ik het inderdaad zie zitten met haar. Toen ik bevestigend antwoordde, werd mij het contract voor haar onder de neus geschoven, en kon ik deze invullen. Ze mocht met mij mee naar huis!

Thuis heeft zij kennis gemaakt met mijn andere hond. Dit ging al snel goed, en de meiden zijn tot op de dag van vandaag vriendinnetjes.

In de volgende blogs lees je meer over hoe ik vrijwilliger, en later ook gastgezin ben geworden. En hoe mijn andere Zalikas honden bij mij gekomen zijn.