Week 3 en 4 van de revalidatie van Klaus. We hebben alweer week 3 van de revalidatie erop zitten en beginnen met week 4. Week 3 en week 4 zijn precies hetzelfde. Hij mag nog steeds maar 2 tot 3 keer 5 minuten wandelen. Eerlijk gezegd wandelt hij net iets meer per keer; het is gewoon niet te doen met zo’n eigenwijze hond. Nog steeds poept hij rustig 2 dagen niet omdat hij zijn oude routes niet mag lopen. Uiteindelijk kan hij niet anders meer en poept dan toch maar in de buurt.

Hij moet nu 5 tot 10 keer per dag gaan zitten en staan; dat gaat hem heel goed af. Hij moet nu ook achtjes lopen, 3 tot 5 rondjes, 2 keer per dag. Hij vindt dat echt zo raar; hij kijkt me aan van wat doe jij nou? Ben je niet helemaal goed of zo, wat is dit stom, loop gewoon door haha. Hij gaat helemaal in zijn riem hangen, dus dat evenwicht houden lukt hem wel hah.

Thuis ligt hij verder hele dagen in zijn kamerkennel. Soms kijkt hij je een beetje down aan, maar is verder rustig. Meestal ’s avonds als ik in mijn stoel zit, komt hij met zijn poot door de tralies. Ach jongen, moet ik even bij je komen zitten dan? Ik neem mijn kop koffie mee en zit dan bij hem in de kennel; met zijn poot geeft hij aan dat ik moet aaien. Als ik na een tijdje stop, dan draait hij zijn hoofd naar mij toe en kijkt van wat doe je, je gaat niet stoppen hoor, aai mij haha. Dat zelfde hoofd trekt hij dus als hij die cavaletti’s moet lopen. Klaus kan zo goed laten zien wat hij wil of vindt; hij is best makkelijk te lezen. Of het altijd even makkelijk is daardoor is weer iets anders. Valt mij nog mee dat hij zijn oefeningen wel doet, al is het met enige weerstand en blikken die laten zien dat hij denkt dat je niet spoort haha. Omdat week 3 en 4 precies hetzelfde zijn, schrijf ik de volgende als we aan week 5 en 6 beginnen. We mogen dan eindelijk 10 tot 20 minuten lopen. Klaus zal dan vrolijker worden, en ik ook. Tot de volgende keer.

Onze Klaus heeft de kruisband bij zijn rechterknie gescheurd. We waren aan het wandelen in het bos; beide honden lopen niet los maar aan een lange lijn. Klaus liep achter, dat doet hij wel vaker, maar dit keer kwam hij niet naar voren toe. Toen ik keek, zag ik dat hij zijn rechterachterpoot optrok en er niet meer op ging lopen. Thuisgekomen zijn zijn voetzolen nagekeken en schoongemaakt, want ik dacht nog dat hij ergens in was gelopen. Maar nee, niets te vinden. Na even te hebben aangekeken, heb ik toch maar contact gezocht met onze dierenarts Marleen. Zij heeft hem nagekeken en kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk de kruisband is. Dus zei Marleen, nou, je mag weer helaas. Kyra was namelijk in januari de pineut met een gescheurde kruisband.

Helaas merk je dat altijd als het al te laat is. Een kruisband scheurt eigenlijk nooit in één keer. De band is een soort kabel en scheurt steeds een draadje af. In dit geval heeft dat ook nog eens de artrose die Klaus al had extra getriggerd, waardoor die veel ernstiger was geworden. En dan komt de fatale misstap en scheurt hij helemaal.

We hadden de keuze om naar Beneden Leeuwen te gaan of dichterbij ons in de buurt een Evidensia-kliniek. Voor ons was de keuze niet moeilijk; nooit willen wij naar een Evidensia-kliniek. Je betaalt niet alleen de hoofdprijs, maar je bent ook verplicht papieren te tekenen waar onder andere in staat dat je hen toestemming geeft om jouw huisdier, als zij vinden dat het dier niet meer te redden is, zonder jouw toestemming mogen laten inslapen. Nooit gaan wij daarvoor tekenen.

Dus op naar Beneden Leeuwen. We zijn daar al eerder geweest voor Kyra, die toen ook een kruisbandoperatie moest ondergaan. We werden daar ontvangen door de dierenarts die gespecialiseerd is als orthopeed. Ook hij heeft Klaus onderzocht en kwam al heel snel tot dezelfde conclusie als Marleen.

Er werd een afspraak gemaakt wanneer Klaus geopereerd zou worden en we kregen de mededeling dat Klaus alle weken van revalidatie (totaal 12 weken) niet in een bench mocht, maar in een kamerkennel moest omdat hij nu eenmaal wat groter is dan Kyra en een kap op moest. Hij moet iets kunnen lopen, zitten en liggen. Overal moest tapijt liggen in huis waar Klaus loopt als hij naar buiten moet, zodat hij nergens kan uitglijden. Het is alle weken rust in de kamerkennel en alleen eruit om te plassen en poepen en voor revalidatie.

Wat zijn we weer blij dat we verzekerd zijn voor al onze dieren. Begin dit jaar was de operatie van Kyra €2000 en nu voor Klaus, die een zwaardere operatie kreeg, €2100. En dan te bedenken dat mensen uit het westen naar Beneden Leeuwen komen omdat het daar zonder vooronderzoek en nazorg €3500 kost, dus is het nog niet eens duur. Maar ja, je moet het wel even neerleggen; gelukkig hoeven we door de verzekering maar 20% te betalen.

We konden gelukkig de kamerkennel via hen lenen, want die wil je ook niet moeten kopen. 8 december was de dag dat Klaus geopereerd werd.

Je hebt 2 soorten operaties. De TTA RAPID, die heeft Kyra gehad. Dan wordt er een soort korfje geplaatst en daar groeit weer bot doorheen. Omdat Klaus ouder is en daardoor minder snel zal herstellen en de bespiering minder is geworden (net als bij oudere mensen) was dat geen optie en kreeg hij de TPLO-operatie. Hier vind je de uitleg over beide operaties: Link

‘S middags brachten we Klaus en ’s avonds konden we hem weer ophalen. We kregen medicijnen mee en een heel schema voor de revalidatie van Klaus, die na 2 weken rust 10 weken gaat duren. En het mobiele telefoonnummer van de arts, zodat we foto’s en filmpjes kunnen sturen en vragen kunnen stellen. Voor nu heeft Klaus er 2 weken opzitten en zijn zijn hechtingen verwijderd door Marleen. We moesten eerst een foto en filmpje sturen naar de arts in Beneden Leeuwen, zodat hij kon beslissen of we naar hem moesten gaan of dat Marleen het mocht doen. Hij was gelukkig zeer tevreden; de wond zag er goed uit en hij liep al goed. Dus gelukkig werd het nu een kort ritje en voor Klaus was er zoals altijd voor het onderzoek stukjes worst en erna ook. De bofkont.

Nu is onze Klaus een Roemeense kruising berghond en zo eigenwijs als de nacht. Hij wil niet in de buurt zijn behoefte doen en alleen als hij echt moet. Dat betekent dat we op hele andere tijden hem laten plassen en poepen en in de auto meenemen waar meneer vindt dat het een goede plek is. Hij mag nog niet wandelen, dus het is neerzetten en dan moet hij wat doen. Nou, daar denkt hij heel anders over; hij moet eerst wat lopen en draaien en dan als we geluk hebben is meneer tevreden. Tja, dat was met Kyra, ons Bulgaars herdertje, wel veel makkelijker; die zetten we ergens neer en deed haar behoefte.

De goede kant is dat Klaus heel veel rust heeft, en dat is natuurlijk perfect voor zijn herstel. We gaan nu de therapie thuis in.

Maar daar vertel ik volgende week over. Zijn jullie net zo benieuwd hoe onze Roemeen dat gaat vinden als wij? Blijf ons dan volgen.