He, he . Eindelijk was het zover. Na jaren na gedacht te hebben besloten we om een eerste hond in huis te nemen. Omdat er zoveel hondjes op een baasje zaten te wachten hadden we het idee om een volwassen hond uit een asiel te nemen. Na weken zoeken nog geen hond gevonden die wij bij ons vonden passen.

Toen zagen we op een website een Georgie staan. Hij was al volwassen, kon goed met katten enz. Hij leek ons wel wat. We hebben een intake bij Zalikas ingevuld en binnen een paar dagen werden we gebeld. Georgie bleek net een baasje te hebben gevonden, maar er waren nog meer leuke hondjes werd ons verteld. Er werden nog wat vragen gesteld over de gezinssituatie en woonomgeving. Wij zijn op de website gaan kijken en zagen toen Sunnie, hij leek ons ook heel leuk! 

We kregen een uitnodiging om 7 oktober kennis te komen maken. Er kwamen ook nieuwe hondjes vanuit Bulgarije en vooraf was er eerst een presentatie van de hondencoach werd ons verteld. Wij waren die zondag vroeg in de veren om op tijd in Loerbeek te kunnen zijn. Daar aangekomen hebben we vol interesse de presentatie gevolgd. Het was best wel druk en toen de bus met hondjes aankwam werd iedereen “ onrustig”. Heel veel bezoekers kwamen voor een puppy. Tijdens de kennismakingen hadden wij gezien dat er nog iemand voor Sunnie was. Hij was zo gek op haar dat we besloten hem als eerste de kans te geven. Wij hebben nog een stukje met Ollie gewandeld, dit bleek niet zo’n goede match te zijn.

Het was inmiddels een uur of 3, bijna iedereen was al naar huis en wij stonden nog te wachten (zonder hondje). Danielle vertelde toen dat Lilah er ook nog was, die zat binnen in het huis. Lilah was een beetje angstig en wantrouwend naar vreemde mensen. Lilah werd opgehaald en wij mochten een stukje lopen. Ondanks haar wat timide uitstraling voelden wij toch een mooie klik met haar. Na overleg werd “besloten” dat wij Lilah op mochten vangen als we dit zelf ook wilde. De vrijdag daarna zou Eise dan Lilah bij ons komen brengen. Spannend en leuk! 

Wij naar huis, de dagen daarna duurde zo lang! Eindelijk was het vrijdagavond en kwam Lilah bij ons. Ze vond het heel spannend, bleef in de bench en wilde ‘s avonds ook niet eten. De eerste dagen / weken hebben we veel contact met Danielle en Eise gehad. Ze zullen wel gek van ons geworden zijn, maar bleven heel geduldig luisteren en tips geven.

Doordat Lilah het zo spannend vond maakte ze een hoop herrie ( blaffen, grommen) als mijn man in de buurt kwam. Ze leek heel gevaarlijk maar dat was haar manier om duidelijk te maken dat ze niet wist wat ze moest doen (alleen wij wisten dat niet). De weken daarna ging het steeds beter. Na een week of 4 wilde Lilah ineens niet meer naar buiten. Help! Via de app contact gezocht en een afspraak in Nijverdal gemaakt. We zijn toen een stukje gaan wandelen waarbij we wat tips kregen hoe we dit op konden lossen. Je moet “gewoon” ontspannen lopen… Dat klinkt simpel, maar voor ons lastig omdat we totaal geen ervaring hadden met onze eerste hond.

Nu, een paar jaar later, is Eise nog een paar keer langs geweest voor begeleiding en gaat het steeds beter met Lilah. Wij zijn heel blij met haar en kunnen Lilah niet meer missen! We zijn samen nog dagelijks aan het oefenen om haar zelfvertrouwen nog verder te vergroten. Het gaat steeds beter met haar (en met ons). Wij hebben zelf ook heel veel geleerd over honden, hondentaal en over ons zelf.

Bedankt Zalikas dat jullie de goede match voor Lilah en ons gevonden hebben!

Sandra